การฝึกฝนจิตใจและการใช้ปัจจัย 4 ในพระพุทธศาสนา วารสารอยู่ในบุญ ประจำเดือน ธันวาคม พ.ศ.2555 หน้า 80
หน้าที่ 80 / 124

สรุปเนื้อหา

บทความนี้นำเสนอถึงความสำคัญของการมีความรู้เกี่ยวกับการใช้ปัจจัย 4 และการฝึกจิตใจในหมู่สงฆ์ โดยเน้นว่าความไม่รู้ในการใช้สิ่งเหล่านี้เป็นอุปสรรคที่จะนำไปสู่การทำกรรมชั่ว และส่งผลให้เกิดปัญหาในชีวิตประจำวัน การฝึกฝนในรูปแบบการบำเพ็ญบวาณเป็นสิ่งจำเป็นในการช่วยให้หมู่สงฆ์มีความสงบเรียบร้อย และประชาชนสามารถเข้าใกล้การปฏิบัติธรรมได้ดีขึ้น หากหมู่สงฆ์ฝึกฝนตนเองอย่างจริงจัง จะนำไปสู่การรักษาศีลและการเจริญภาวนาอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดสามารถทำให้พระพุทธศาสนาอยู่รอดและเจริญรุ่งเรืองได้อย่างยั้งยืน.

หัวข้อประเด็น

-ความสำคัญของปัจจัย 4
-การฝึกจิตใจของหมู่สงฆ์
-ผลกระทบของกิเลสและตัณหา
-การบำเพ็ญบวาณเพื่อความสงบ
-การรักษาศีลและเจริญภาวนา

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ความไม่รู้ประมาณในการรับและการใช้ปัจจัย é นี้เอง เป็นตัวการส่งเสริมกิเลส คือ ความอยาก หรือที่เรียกว่า ตัณหา ให้ทำเริ่มสนใจสนุกสนานในใจคนเรา ทำให้เกิดความอยากมี อยากได้ รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัสต่าง ๆ ต่อมา ก็ ขณะเดียวกันก็ทำให้เกิดความอยากเป็นนิจนั่นตามทุกเมื่อได้เป็นอะไรก็อยากแล้ว ครั้งต่อมารู้สึกเบื่อหน่ายก็ไม่อยากเป็นนั่นต่อไป ความอยากมี อยากเป็น และความไม่อยากมี ก็เป็น ดังกล่าวแล้วนี้ ล้วนเป็นเหตุให้คนเรากระทำกรรมทำชั่วต่าง ๆ นานา ทำให้เกิดปัญหาหลายอย่าง ๆ ในชีวิตประจำวันตามากิ๊และกลายเป็นวิบากกรรมที่ทำให้ต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในวัฏสงสารอย่างไม่รู้จบสิ้น หมู่สงฆ์เด็กตามที่สมาชิกล้วนครูปล่อยให้ดันท่านหัวใจจะถูกอำนาจตนหนี้สิ้น ให้เกิดความคิดจิตใจยากนักใน ใส่ร้ายป้ายสี จึงซึ้งเดินแน่นน่า ฟ้องร้องผูใหญ่ หรือนายตนมาท่าน เพื่อแบ่งถลากสักการะและดำเนินในตำแหน่งในการปกครอง จนทำให้เกิดความแตกแยกขึ้นภายในหมู่สงฆ์ การที่หมู่สงฆ์จะสามารถฝึกฝนอบรมตนเองให้มีความรู้ประมาณในการบริโภคการใช้ของปัจจัย ๔ ตามความจำเป็นของชีวิต ไม่สำคัญต่ออานาจิกเลศตัณหา หมู่คณะนั้นย่อมมีแต่ความสงบเรียบร้อย น่าเชื่อไศลสาระ ประชาชนย่อมอยากเข้าใกล้ อยากฟังธรรม อยากปฏิบัติธรรม และยินดีทำบำเพ็ญพระกุศลด้วยความเต็มใจ ทำให้วัดไม่ร้างเพราะประชาชนยิ้มเข้ามาหาท่าน รักษาศีล และเจริญภาวนาอย่างต่อเนื่องเป็นจำนวนมาก ย่อมส่งผลให้พระพุทธศาสนาดรงอย่างมั่นคงเรื่อยไป อภิธานอรรถข้อ ๕ “ขึ้นด้วยเสนาสนะปะ” สำหรับข้อความนี้จดหมายเพื่อให้สมาชิกในองค์กรมุ่งการปฏิบาณเพื่อปราบกิเลสให้หมดสิ้น อันเป็นเป้าหมายสูงสุดของการบวชในพระพุทธศาสนา และเป็นการสานต่อดงามในยิ่งใหญ่ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่จะช่วยเหลือสรรพสัตว์ให้พ้นทุกข์ด้วยการบรรลุรรมผลนิพพาน ความดีงามและความเจริญรุ่งเรืองของหมู่สงฆ์ขึ้นอยู่กับการฝึกอบรมจิตใจด้วยการบำเพ็ญบวาณ ถ้าหากหมู่สงฆ์จะทำงานเมื่อใด พระพุทธศาสนถึงแก่เสื่อมเมื่อนั้น เพราะไม่มีผู้บรรลุธรรมแม้ระดับต้น ๆ ตามคำสอนของพระพุทธองค์ สิ่งจำเป็นในการบำเพ็ญบวาณนั้นก็ คือ กรอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่สงบร่มเย็น กลางวันไม่มีคนพลุกพล่านกลางคืนปราศจากเสียงรบกวน สถานที่แบบนี้ก็คือป่านั่นเอง การที่สงฆ์หมู่ใดตั้งมั่นเป็นเพียวร่มรมจิตใจด้วยการบำเพ็ญบวาณ สูงสุดนี้ย่อมมีแต่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธองค์เป็นตั้งแห่งซากกรณ์ของมนุษย์และเทวดาทั้งหลาย และเป็นเนื้ออุบัติประเสริฐของโลก ใครได้ทำบุญด้วยก็บุญมาก ใครได้ธรรมก็สามารถนำไปใช้เข้าสู่ความสงบสุขภายในได้เร็วๆ ฯลฯ พระกิริยาผู้เชี่ยวชาญ
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More