ความจนไม่เป็นอุปสรรคในการทำบุญ : หน้า 7/108

ซึ่งเป็นคนยากจน ท่านจึงถามว่า "อุบาสก หมู่บ้าน นี้มีที่พอจะให้บรรพชิตพักค้างแรมบ้างไหม” ข้าพเจ้า มีจิตเลื่อมใส แม้จะยากจน แต่ไม่เข็ญใจ จึงกราบ นิมนต์ให้ท่านไปพักที่กระท่อมที่ปัดกวาดเช็ดถูอย่างดี จากนั้นปูลาดอาสนะ จัดหาน้ำฉัน น้ำใช้ น้ำสำหรับ สรงสนาน แล้วนิมนต์ให้เข้าไปพักผ่อนด้วยความปีติ ใจ "เมื่อพระเถระเข้าไปพักแล้ว ข้าพเจ้ากับภรรยา จึงช่วยกันหาประทีปมาจุด รุ่งเช้าได้ถวายภัตตาหาร เมื่อท่านออกเดินทาง ข้าพเจ้าถวายก้อนน้ำอ้อยเพื่อ นำไปฉันระหว่างทาง ข้าพเจ้ากับภรรยาปลื้มปีติมาก ที่ได้ต้อนรับพระผู้ประพฤติธรรมด้วยความเคารพ ทั้งได้ถวายทานด้วยมือของตนเอง ตั้งแต่นั้นมา ทุกครั้งเมื่อเห็นพระเดินทางมาแถวหมู่บ้าน ข้าพเจ้า จะนิมนต์ท่านมาค้างแรมที่กระท่อมน้อยเป็นประจำ เมื่อละโลกแล้ว บุญจึงส่งผลให้ได้ไปบังเกิดในวิมาน ทองสูง ๑๒ โยชน์ ของภพดาวดึงส์ มีวิมานสว่างไสว ได้บรรลุเทวฤทธิ์ดังที่พระคุณเจ้าได้ทอดทัศนา” 20 จะเห็นได้ว่า ความจนไม่ได้เป็นอุปสรรค ต่อการไปสวรรค์ เพราะผู้ทำบุญถูกหลักวิชชานั้น แม้ทานวัตถุที่นำมาถวายอาจจะไม่ได้มากด้วยมูลค่า แต่เมื่อต่อเติมความตั้งใจเข้าไป น้อมถวายด้วย ความเคารพ ถวายของที่สะอาด ประณีต ถวายของ ที่เหมาะสม ถวายถูกเนื้อนาบุญ และทำบุญบ่อย ๆ บุญนั้นก็สามารถนำพาให้ได้ไปเสวยทิพยสมบัติ อันโอฬารได้ ใคร ๆ ในโลกก็สามารถไปสวรรค์ได้ ถ้ารู้หลักในการสร้างบุญ ไม่ควรให้ของที่ใช้แล้ว สิ่งน่ารู้ในการให้ทาน คือ ไม่ควรให้ของที่ เป็นเดนหรือให้แบบทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ เหมือนโยนของ เสียทิ้ง ทั้งที่บางทีของที่ให้ก็เป็นของดีมีประโยชน์ แต่ถ้าให้ไปแบบทิ้งขว้าง คุณภาพใจของผู้ให้ก็เสีย คนรับก็ใจเสีย เมื่อทั้งผู้ให้และผู้รับใจไม่ใสเสียแล้ว ผลบุญที่ได้ก็พลอยเสียคุณภาพไปด้วย เวลาที่บุญ ส่งผล จะทำให้ได้รับแต่ของที่ไม่สมบูรณ์ มีตำหนิบ้าง