หน้าที่และการฝึกสมาธิในพุทธศาสนา : หน้า 53/99

นี่คือหน้าที่อันแตกต่าง สำหรับมนุษย์ ผู้บวชได้ต้องออกทำหน้าที่เผยแผ่ธรรมะให้ กว้างไกล ขณะที่ฝ่ายหญิงก็จำเป็นต้องบวช อุบาสิกาแก้ว เรียนรู้หลักธรรมและวัฒนธรรม ชาวพุทธไว้คอยดูแลชุมชนของตนไม่ให้ออกห่าง พระรัตนตรัย และอบรมลูกน้อยให้รักการทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนาตั้งแต่วัยเยาว์ จากความเพียรพยายามในการศึกษา ธรรมะตลอด ๑๓ วัน ทำให้คำสอนดั้งเดิมใน พุทธศาสนาหยั่งรากลึกสู่วิถีชาวพุทธคองโก ได้อย่างน่าอัศจรรย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการรู้จัก ใช้สมาธิให้เป็นประโยชน์กับตัวเองมากที่สุด ตัวอย่างเช่น อุบาสิกาแก้วโจเซฟฟีน วัย ๑๘ ปี เธอไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่า ๒ อย่าง คือ นึกถึงองค์พระที่กลางท้อง และ ๒. ภาวนา “สัมมา อะระหัง” ให้กังวานออกมาจากกลางท้อง 6). ผลที่ได้คือ โจเซฟฟิน “รู้สึก” ตลอดเวลาว่ามี พระสัมมาสัมพุทธเจ้าอยู่ในกลางกายของเธอ ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อใจละเอียดขึ้น ความรู้สึก ดังกล่าวได้กลายเป็นของจริง คือ โจเซฟฟีน “เห็น” องค์ท่านอยู่ในกลางกายในขณะทำสมาธิ ตลอดเวลาเช่นกัน เช่นเดียวกับอุบาสิกาแก้วขึ้นดายา มายา เธอกำลังเรียนสายวิชาวรรณกรรม มีบุคลิกสงบ แต่ทว่ายิ้มแย้มเบิกบาน หลังจากภาวนา “สัมมา อะระหัง” ได้เพียงครู่เดียว มายาก็หยุดภาวนา ภาพของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในกลางท้องที่ชัด อยู่แล้วก็ยิ่งชัดยิ่งขึ้น หรือแม้แต่หนุ่มชาวคริสต์ ที่มีจิตอาสาขอทำหน้าที่เป็นล่ามให้พระอาจารย์ เขาคือ แซ็ดดี เซ็ง มูโตมบะ เมื่อทำใจว่าง ๆ ในกลางความสงบ เขาก็สามารถเห็นพีระมิดใน กลางตัวได้ทุกครั้ง และมีความสว่างอยู่ในกลาง พีระมิดทุกครั้งเช่นกัน สมาธิในคำสอนดั้งเดิมเป็นสุขสากลที่หาก