มาตรฐานทางวิชาการและศีลธรรมในสังคม : หน้า 67/99

การศึกษาทางโลก ก็มีแต่มาตรการทางวิชาการ แต่ไม่มีมาตรการด้านศีลธรรม ปัญหาต่าง ๆ จึงเกิดมามากมาย ทุกวันนี้ สังคมจึงได้แต่ปรากฏคนที่มีความรู้ทางวิชาการ ที่มีพฤติกรรมเสียหาย ซึ่งทางศาสนาแบ่งออกเป็น ๔ กลุ่ม ๑. คนปอกลอก ๒. คนดีแต่พูด ๓. คนหัวประจบ ๔. คนชวนฉิบหาย มิตรเทียม ๔ พวกนี้เองที่ก่อให้เกิดความเสียหายให้บ้านเมือง ดังนั้น เมื่อมีมาตรฐานทางวิชาการแล้ว จึงขาดมาตรฐานทางศีลธรรมไม่ได้ มิฉะนั้น มิตรเทียมจะระบาด ก่อปัญหาต่าง ๆ จนวุ่นวายไปทั้งโลก สิ่งที่ต้องทำ ก็คือ มาตรฐานวิชาการกับมาตรฐานศีลธรรมต้องไปด้วยกัน การตีกรอบทางการศึกษาจึงต้องนำมาใช้ควบคู่ไปกับกรอบของศีลธรรม คือ ๑. ไม่ทำความเดือดร้อนให้ตัวเอง ๒. ไม่ทำความเดือดร้อนให้สังคม ๓. ไม่ทำความเดือดร้อนให้เศรษฐกิจ สร้างคนดีให้เกิดขึ้นในทิศ 5 ทุกศาสนามีวิธีสร้างคนดี แต่ที่สมบูรณ์ที่สุด คือ ทิศ 5 การตีกรอบไม่ให้ทำความชั่ว ก็คล้าย ๆ กฎหมาย แบบนี้ง่าย แต่ตีกรอบให้คนเป็น คนดีและช่วยกันสร้างคนดีเป็นเรื่องยาก ถ้าไม่ทำเป็นระบบจะเกิดคนดียาก แต่แม้จะตีกรอบไม่ให้เลวแล้ว มีระบบที่ดีแล้ว ยังไม่พอ ต้องมีต้นแบบทำให้ดู ต้อง มาอธิบาย ควบคุมกำกับการ คอยติดตามให้กำลังใจ จนกว่าจะทำได้ตามต้นแบบ ต้นแบบที่ว่านี้ ชาวโลกเรียกว่า ครู เพราะฉะนั้น ครูจึงต้องมี ๒ อย่างอยู่ในตัว ๑. ต้นแบบความรู้วิชาการ มีความรู้อยู่ในระบบที่ทำมาหากินได้และรักษาสุขภาพ เป็น เพราะกายคืออุปกรณ์ที่ใช้ในการทำความดีตลอดชีวิต ๒. ต้นแบบความประพฤติหรือต้นแบบศีลธรรม การที่จะเป็นตรงนี้ได้ ครูจะต้องมี ความรู้ทั้งทางภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติในเรื่องศีลธรรมอย่างครบถ้วน ๒.๑ มีความรู้วิชาการด้านศีลธรรม ๒.๒ มีความรู้ในการฝึกอบรมตนให้มีศีลธรรม ถ้าไม่ได้นำความรู้ทางศีลธรรมมาควบคุมความรู้วิชาการทางโลก ก็จะนำไปใช้ ในทางที่ผิด เช่น นำความรู้เคมีไปทำระเบิด นำความรู้ในการช่างไปทำอาวุธฆ่าคน ๒.๓ ถ่ายทอดความรู้วิชาการและนิสัยดี ๆ ให้ลูกศิษย์ด้วย ถ้าไม่ได้ครูบาอาจารย์แบบนี้ จะไม่มีใครแก้ไขมิตรเทียมที่ระบาดปัญหาเลว ๆ อยู่