บทบาทของครูและศิษย์ในสังคม : หน้า 70/99

จริง ๆ นอกจากรักษาคนที่โง่ทางวิชาการให้กลับเป็นคนฉลาดได้แล้ว ที่สำคัญคือสามารถ พลิกใจคนชั่ว ซึ่งตายทั้งเป็น ตายจากความดีแล้ว ให้กลับเป็นคนดีได้ ลุกขึ้นสร้างบารมี ได้ใหม่ นี่คือครูดีที่โลกต้องการ ครูแบบนี้ ท่านอาจจะมีปริญญาหรือไม่มีปริญญาก็ไม่ได้เกี่ยง เพราะความรู้ทุกอย่าง ที่ใช้เลี้ยงชีพได้ และใช้หาบุญได้ ชื่อว่าเล็กน้อยไม่มีเลย จึงไม่เกี่ยงว่าครูจะรวยหรือจน หล่อหรือไม่หล่อ สวยหรือไม่สวย หญิงหรือชาย อายุมากหรือน้อย ถ้ารักษาคนโง่ให้กลับ ฉลาดได้ ตั้งเนื้อตั้งตัวได้ โดยเฉพาะพลิกใจลูกศิษย์ให้กลับมาทำความดีได้ ท่านเป็น ครูได้ คนที่เป็นครูได้เพราะมีความหนักแน่นในศีล ใครเอามีดจ่อคอ เอาปืนจ่อหัวให้ท่าน ทําผิดศีล ท่านยอมตาย ท่านมีความหนักแน่นในธรรม ถ้าให้ลำเอียงเข้าข้างลูกศิษย์ด้วยอคติ ๔ ท่านก็ไม่ทำ ให้ท่านตายเสียดีกว่า เพราะท่านเป็นครู ครูประเภทนี้ ท่านปิดนรก-เปิดสวรรค์ให้ตัวลูกศิษย์ได้ ยิ่งกว่านั้น ท่านพร้อมจะมุ่ง ฆ่ากิเลสตามพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ตามพระอรหันต์เข้านิพพานไป เพราะฉะนั้น ท่านจึง เป็นครูที่สมกับคำว่า “ครู” ศิษย์คือใคร ลูกศิษย์ที่สมกับคำว่า “ศิษย์” คือ ลูกศิษย์ที่มีความเคารพ เคารพ มาจากคำว่า “คารวะ” คารวะ มาจากคำว่า “ครุ” แต่แปลในมุมมองจากลูกศิษย์ จึงแปลว่า “ตระหนัก ศิษย์ คือ คนที่ตระหนักในความทุ่มเทของครู จึงให้ความเคารพ เพราะตระหนักว่า ถ้าเจอครูแบบนี้ไม่กราบแล้วกราบอีกก็จะตกนรก ศิษย์จึงตระหนักว่า “ครู” คือ ผู้ปิดนรก-เปิดสวรรค์ให้เรา ท่านคือแพทย์ที่รักษาวิญญาณ ที่ตายจากความดีแล้วให้พลิกฟื้นขึ้นมา เพราะฉะนั้น ใครจะมาเป็นครูก็ต้องมองตัวเองให้ชัด ใครจะมาเป็นศิษย์ก็ต้องมอง ครูให้ชัด สิ่งที่ต้องเข้มงวดกวดขัน คือ ต้องฝึกให้ตัวเองพร้อมรองรับความรู้และความดี จากครูมาตั้งแต่เล็ก พ่อแม่จะส่งลูกศิษย์ไปให้ครู ก็ต้องอบรมให้มีความกตัญญู มีความอดทน รักที่จะ รับความรู้และความดีจากครู อีกทั้งต้องฝึกวินัยให้ดี พ่อแม่ไม่มีสิทธิ์ต่อว่าครูในขณะที่ท่านเคี่ยวเข็ญลูกศิษย์ เพราะท่านกำลังปิดนรก เปิดสวรรค์ให้ลูกศิษย์ พ่อแม่ต่างหากที่ต้องพาลูกไปกราบเท้าครู เช่นนั้นจึงจะเจริญ (อ่านต่อฉบับหน้า)