การเคารพและการเรียนรู้จากคุณธรรมของผู้อื่น : หน้า 94/142

ทํางานทั้ง ๆ ที่เป็นคนมีมือ แต่ไม่ก้าวหน้า ไม่เป็นที่รักของเพื่อนร่วมงาน เพราะความที่ไปมืดสิทธิของผู้อื่นคนเดียว เมื่อไม่มีใครอยากให้ร่วมงานด้วยก็โชคชะตาฟาดฟ้าดิน แท้จริงเป็นเพราะตัวเองสนดานไม่ดีต่างหาก หลวงพ่อไม่ชอบนิสัยเช่นนี้และไม่เคยทำ สมัยที่เพิ่งได้พบหลวงพ่อมายุ ตอนนั้นท่านยังเป็นนิสิตรุ่นน้อง ครั้งแรกที่พบก็รีบก้มหัว ไหว้ท่านางจิ้มๆ นิษฐ์ จึงตั้งใจว่าจะรับนิสัยน้องคนนี้มาเป็นลูกศิษย์ จะอนุว่านิยายเหนียวอยู่ยงกรรพินให้ แต่เมื่อได้สนทนากัน พบว่าท่านมีคุณธรรมสูงกว่า จึงเที่ยบเท่านานพัทที่บ้านของหลวงพ่อ บ้านพักนั้นมีห้องเดียวและเตียงเดียว เวลาคนหลวงพ่อเชิญให้นอนนอนบนเตียง ส่วนตัวเองนอนบนพื้น ถึงแม้นจะเป็นน้องและมือwnน้อยกว่าที่ แต่เพราะท่านมีคุณธรรมสูงกว่า ก็ให้ความเคารพท่านตลอดมา ตั้งแต่นั้นยังไม่ได้บวช เคารพโดยถือเอาคุณธรรมเป็นที่ตั้ง แม้ปัจจุบันนี้ ถ้าแก้หรืออาจนะของท่านหลวงพ่อก็ไม่เคยอิสาสะนำมาใช้ เพราะให้ความเคารพว่าเป็นของครูอาจารย์ ซึ่งหลวงพ่อได้ปฏิบัติตนนี้มาตลอด โบราณสอนว่า “ไม่ควรติเตมนอมท่าน” หากเราได้เสมอใคร ถ้าผู้ฉันเท่มิคุณธรรมสูงกว่า เรา เราก็ยอมไม่เห็นคุณความดีของเขาเพราะใจเราบอด คนหลงตัวเองจะไม่มีโอกาสสร้างความดีได้เลย ตรงกันข้าม ถ้าเราไปพบผู้มีคุณธรรมสูงกว่า และเรายกนั่นไาทีน้อหัว เอาใจกับความดีของท่าน การทำอย่างนี้จะทำให้เรามีความอุดมสาระ ขบวนายสร้างความดีตามท่าน แล้ววันที่เราจะสามารถปรับปรุงให้ดีกว่าท่านได้ มีนิทานเกี่ยวกับเรื่องการติเตมนอมท่านว่า มีสูญตัวหนึ่งรูปร่างใหญ่โตแข็งแรง แต่มีเสียงเสีย ชอบระรานผูคนในหมู่บ้านไปทั่ว แต่ถ้าผู้ใหญ่บ้านก็ตุกก็ตาแล้ว ใครเดินผ่านต้องถือไม้เตรียมระวังไว้ วันหนึ่ง เจ้าสุขตัวนี้ได้ยินคนแซวกันเรื่องเสื้อว่าเป็นสัตว์ที่น่ากลัวจริง ๆ มันผู้ตั้งใจฟังว่าสิ่งมันกลัวอย่างไร ก็พอดีคนหนึ่งเอ่ยปากถามเพื่อนนั่นว่าข้าไม่เคยเห็นเสือ มันน่ากลัวยังไงหรือ” เพื่อนตอบ “ปิดเถอะ! ก็มีมีนัง ๑ ขา แล้วเยี่ยวมันก็มัลง” เจ้าสุนัขได้ฟังนี้ก็ว่ากว่า... เราก็ ๔ ขาเหมือนกัน เขี้ยวเราก็เหมือนกัน ขนาดกำลังยืนคะผักตะบิ้งไปเลย “เลิกลั่นกัน ตะปบนี้เนื้อหลุดติดมาเลย ตะปบอะไรหลากใครหนังทั่วหลุดติดทั่วทั้งเชี่ยวจะ” เพื่อนคนนั้นรีบยกต่อ เจ้าสุนัขมันก็ในใจ... เล็บเราก็เขง ยิ่งตะปบลวกสะโพกติดไปทั่วทั้งเชี่ยวจะตายมาดังหลายตัวแล้ว เสียงคนนั้นอธิบายต่อว่า “อย่าาแต่เฮียบมันเลย เพียงแต่ได้ยินเสียงมันคำรามก็กลัวเจ้าสุนัขผองเอาตัวเองไปเทียบกับเสือ วันต่อมา มันได้ยินเขาเขาคุยกันว่าสีหน้าแผนพันอย่าขยับ มันก็ได้แต่นึกว่า อย่างเสือจะน่ากลัวแค่ไหนกัน แล้วมันก็เดินเข้าไป หมายจะสู้กับเสืออีกครั้ง แต่เมื่อไปเจอเสือเข้า จริง ๆ ยังไม่ทันได้แย้กตัวก็ถูกเสือตะบปเป็นอาวุธเสือแล้ว บุคคลที่ดีตนเสมอท่าน ชอบลามปามเช่นนี้ จะไม่สามารถสร้างคุณความดีได้ แล้วกดนี้อย่าไปหวังเลยว่าจะมีศักดิ์ศรีเท่าเขา