การบวชสามเณรในพระพุทธศาสนา : หน้า 77/108

เป็นเครื่องย่ำคีร์ ในพระพุทธศาสนาได้ง่าย บูชให้ถึงแต่เด็กนั้น มีอยู่ 2 กลุ่ม ขึ้น... กลุ่มแรก คื อ สามเณรที่เป็นพระอรหันต์ ในครั้งนั้น เมื่อคุณธรรของพระสารีบุตร ตั้งแต่๗ ขวบ เช่น วนวสีลิสสามเณร สังกิจสามเณร บัญฑิตสามเณร สุภาสามเณร สีลาสามเณร (พระสีล) เป็นต้น กลุ่มที่สอง คื อ สามเณรที่บวชตั้งแต่ อาย๗ ขวบ แต่ต้องได้รับการเลี้ยงดูฝึกฝนอย่างถูกต้องครรดอจจารร์จจะเติบโตเป็นพระภิกษุ ผู้บรรลุอรหัตผล เช่น พระราหุล พระกัจจาน-เวตวะ เป็นต้น สามเณรกลุ่มแรก เมื่อเป็นพระอรหันต์แล้ว ท่านก็ฤดูแลตัวเองได้ ช่วยเหลืองานของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ ไม่เป็นที่น่ากลัวของพระอุปัฏฐายอาจารย์แต่ อย่างใด สามเณรกลุ่มที่สอง กลุ่มนี้จำเป็นต้องได้รับการเลี้ยงดูจากพระสารีบุตรตั้งแต่แรก ด้วยความเอาใจใส่อย่างถูกต้อง เพราะสามเณร ก็คือเด็ก จำต้องเร่งปรับตัวให้ทันต่อการดำรงชีวิตด้วยสั ย เช่นเดียวกับพระภิกษุ ซึ่งเป็น เรื่องนั้นแต่แต่ผู้ใหญ่เองก็ยังอดทนได้ยาก หากผู้ที่ดูแลมิปัญญาในการดูแลเด็ก ที่จะเอื่ออ่อนนุ่มพอ จะสร้างผลเสียนายตามมามากมาย เช่น ๑) เขาจะให้การถ่ายทอดสันสะในปัญญาแก่เด็กไม่เป็น โดยเฉพาะบัณฑิตแยกแยะได้ว่า วัตถุอุปกรณ์ใดจำเป็น สิ่งใดเป็นเพียงความต้องการ สิ่งใดเป็นส่วนเกินต่อชีวิตสมานะ ๒) เขาจะให้คำอธิบายเหตุผลในเรื่องโลกและชีวิต รวมทั้งการเปลี่ยนแปลงของร่างกายในระดับที่เหมาะสมกับเด็กไม่เป็น ๓) เขาจะให้กำลังใจที่เหมาะสมกับจริยของเด็กแต่ละกลุ่มไม่เป็น ๔) เขาจะให้ความอบอุ่นปลอดภัยที่