การฝึกตนและความประเสริฐของมนุษย์ ปีพุทธปรินิพพาน (1) หน้า 41
หน้าที่ 41 / 41

สรุปเนื้อหา

บทความนี้พูดถึงความสำคัญของการฝึกตนว่าคนที่ฝึกได้แล้วถือว่าประเสริฐยิ่งกว่าสัตว์พาหนะอย่างช้างใหญ่ที่ได้รับการฝึกปรือ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าความสามารถในการควบคุมตนเองนั้นมีค่ามากกว่าความสามารถของสัตว์อื่นๆ ทุกอย่างถูกอ้างอิงจากธรรมบท คาถาที่ 322 ว่าแม้จะมีสัตว์ที่ยิ่งใหญ่หรือมีคุณภาพก็ไม่สามารถเทียบได้กับมนุษย์ที่มีการฝึกฝนตัวเองอย่างแท้จริง นอกจากนี้ยังมีข้อความที่กล่าวถึงการควบคุมตนเองในภาษาจีนว่าแม้ว่าจะมีสัตว์ที่ยิ่งใหญ่ แต่หากมนุษย์ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ก็ไม่มีความหมาย

หัวข้อประเด็น

-การฝึกตน
-ความประเสริฐของมนุษย์
-เปรียบเทียบกับสัตว์

ข้อความต้นฉบับในหน้า

มั้ยอัดชร มัวอาชาในย มัสินธพ ช้างใหญ่ชาติกุญชร ที่ได้รับการฝึกหัดแล้ว เป็นสัตว์ประเสริฐ แต่คนที่ฝึกตนได้แล้ว ประเสริฐกว่าสัตว์พาหนะเหล่านั้น ทุกอย่างจะในธรรมบท คาถาที่ 322 รวมนุตตรา ทนฺตา อาชานียา จ สินฺธวา ญูชฺชร ฯ มหานาคม อุตตวนุตโต ติโต วตํ (บารมี: ญฺช. 25/33/57¹⁷-¹⁸) 雖爭常調 如彼新靹 亦最善象 不如自調 (ทบท:Uvs: 19.7)
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หน้าหนังสือทั้งหมด

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More