ข้อความต้นฉบับในหน้า
คุณว่า...หรือคุณหญิงอโวรรวรรณที่คุณพูดให้ความเคารพ ในวิถีปฏิบัติและในความเป็นระเบียบเรียบร้อย
เด็กชายปีม...ผู้ซึ่งเกิดและเติบโตมาที่บ้านอายุรย์ ตั้งแต่อายุที่ควรอบรมสั่งสอนในทุกช่วงเวลา
คุณบอกอย่าเขียนเชิญให้เด็กชายปีม ซึ่งดีและชนมาทที่สุด ให้เติบโตเป็นบุคคล และใครหลายคนให้ยอมรับยับยั้งและความอนุโมทนัดใจ คุณอยากเป็นบุคคลสำคัญในการอบรมสอนถึงแม่ก็ชายปีมอื่น จะดีและแน่ใดใคร คุณก็ยังให้ความเมตตาโดยตลอด อบรมสั่งสอนโดยไม่มีคำว่าเหน็ดเหนื่อย
ในครั้งที่เด็กชายปีมเริ่มเติบโตขึ้น ยังสามารถไปใช้ชั่วโมงกับคุณยา ทุกข์กันไปโรงเรียน ก็จะออกมาจำร้างมานรวดในบ้านอายุรย์ และในทุกวันเสาร์ครูคราวก็ออกไปทำงานไปตาม อ.ก. ส่วนวันอาทิตย์ตื่นมียังดอกไปบวชธรรมมะด้วยเช่นกัน ในเวลานั้น เด็กชายปีมได้คิดอะไรมา แค่อยากออกจากบ้านไปชุขนอก ตามประสบการณ์ที่มีความอยู่ในที่ระลึก
ครั้นเวลาผ่านไป กลายเป็นความรู้สึกที่ได้แสดงให้คุณว่า ในเวลาเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุนจากที่เคยคิดแค่ว่าจะได้ออกไปนอกบ้าน กลายเป็นคนที่บรรพบุรุษอยากไปประขันตัวเอง ไม่ว่าจะไปหามันเสาร์ต่อด้วยสีฟ้าเวลาหิว วันอาทิตย์ก็ไปตา อ.ต.ท. และวัดพระธรรมวิมาย และมีเพิ่มเต็มอายุทุกวันให้สมองคิดเลข หรือแม่ในช่วงที่คุณอยากต้องเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาล ทุกๆครั้งก็จะได้บอกความว่างใจจากผู้ใหญ่ ให้เป็นคนที่อ่อนต่อคุณทุกครั้งไป
ในช่วงเข้าสู่วัยทำงาน ก็ยังคงได้รับโอกาสในการดูแลรับใช้คุณมาโดยตลอด นั่นคือทุกช่วงเวลาที่ได้รับร่วมกับคุณ และรู้สึกดีทุกครั้งที่คุณยิ้มรับและขอบคุณหลานคนนี้เวลามาขับรถให้ หรือแม้แต่ทำดีในเวลาซื้อของอร่อยๆมาให้