ความทรงจำครั้งสุดท้ายของแม่ : หน้า 87/166

คืนสุดท้ายที่แม่บ้านคือนอนคือ คืนวันที่ ๒๒ มิถุนายน แม่ชั้นเตียงแล้วหลังเลย แล้วไม่อยากบอกบามให้แม่นึง จึงได้แต่หอมแม่ และพูดเบา ๆ รักแม่นะ แต่ก็ได้บอกว่าให้แม่นั้นดีและเจอกันตอนเช้าเหมือนทุกครั้ง แล้วตอนเช้าก็ไม่ได้เจอแม่จึงจริงๆ..... ไม่ได้เจอแม่ทั้งมีหมอใจอยู่ทุกครั้งที่สวดมนต์ แม่จะภาวนามาตลอดว่าหากแม่จะต้องเป็นอะไรก็ไป ขอให้แม่หายไปเลย ๆ เพราะไม่ต้องการเห็นแม่เจ็บปวดหรือทรมานใด ๆ ไม่อยากให้แม่ต้องเข้ารพ. แล้วก็อยู่คนเดียวในห้องไอซียู เพราะแม่คงไม่ตอบและเรียกหาเป้อะ ถิ่งก็แว่วภาวานของเกิดขึ้นจริง ๆ ตอน ๐๕.๑๔ น. ของเช้าวันจันทร์ที่ ๒๓ มิถุนายน ๒๕๖๒ คนดูแลแม่ไปช่วยแม่ผลิตตามปกติ ก็พอมีได้เสียชีวิตแล้ว แต่คิดว่าแม่คงจะเสียชีวิตไปนาน แม่อยู่จนอายุข้ามเส้น ๑๐๐ ปีแล้ว แต่แม่ก็แข็งแรง ไม่มีประจำตัวยังพูดคุย รับประทานอาหารได้ในเวลาขณะเข้ามาอยู่ในห้องไอซียู จนเป็นภาระจริง ๆ ที่จะยอมรับและทำได้ ต้องคอยบอกตัวเองว่าเป็นของของแม่แล้ว ก็แม่ก็นำไปแบบสบาย ๆ หลับไปแล้วไม่ดีนด และเราก็อยากให้แน่อั้นนี้ดีๆรอ แม่ไม่ให้ครอบครัวลำบากเลย ไม่ว่าแม่จะอยูที่ไหน และหากแม่สามารถรับรู้ได้.....แต่อยากบอกแม่ว่าคิดถึงแม่มากจริง ๆ และรักแม่มากที่สุด และแม่มันใจวาด้วยบุญคุณมากมายแม่ได้ละลายและความดีนี้ในพระคุณตลอดชีวิตของแม่ ขอโปรดอันตลอดให้ดวงวิญญาณของแม่ไปสู่สุคติ ในสัมปรายภพด้วยเถอญ "จากลูกแว่วของแม่" ขนิษฐา หงษ์ประภาส