ความกตัญญูของสุวรรณสาม : หน้า 20/88

ก็ออกตามหาจนพบและทราบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จึงบอกบิดามารดาว่า “พ่อและแม่อย่าได้วิตกไปเลย ลูกจะปฏิบัติบำรุงเลี้ยงดูพ่อและแม่เอง” จากนั้นพา บิดามารดากลับอาศรม สุวรรณสามได้จัดที่พักใหม่โดยผูกเชือกทำ เป็นราวไว้ในสถานที่ต่างๆ เพื่อให้บิดามารดาเดิน ได้สะดวก ครั้นเวลาเย็น ก็ต้มน้ำแล้วอาบให้ บำรุงท่านทั้งสองด้วยดีตลอดมา ต่อมา เหตุร้ายก็ได้เกิดขึ้นกับสุวรรณสาม เนื่องจากพระราชาพระนามว่า “ปิลยักขราช” ได้ เสด็จมาล่าเนื้อในป่า ทรงเห็นสุวรรณสามเดินมา ตักน้ำพร้อมกับฝูงสัตว์เป็นจำนวนมาก จึงดำริว่า “ตามปกติสัตว์จะไม่กล้าอยู่ใกล้มนุษย์ ผู้นี้จะเป็น เทวดาหรือพญานาค ถ้าเราเข้าไปไต่ถามก็อาจจะ หนีไปเสียก่อน เราควรจะยิงผู้นี้ให้บาดเจ็บ แล้วจึง ค่อยเข้าไปถาม” ว่าแล้วก็ยิ่งทรงสุวรรณสามด้วย ลูกศรอาบยาพิษ เข้าข้างขวาทะลุข้างซ้าย ฝูงเนื้อ เห็นดังนั้นก็ตกใจกลัว วิ่งหนีไปหมด สุวรรณสาม แม้ถูกยิงก็ประคองหม้อน้ำไว้ไม่ให้หก แล้วค่อยๆ วางหม้อน้ำลง ล้มตัวลงนอน หันศีรษะไปทางบิดา มารดาเพื่อแสดงความเคารพ แล้วกล่าวขึ้นว่า “ใน ป่านี้เราไม่มีเวรกับใคร บุคคลผู้มีเวรกับบิดา มารดาของเราก็ไม่มี ใครหนอใช้ลูกศรยิงเรา ขอ จงบอกเถิด ทำไมท่านถึงยิงเรา แล้วหลบซ่อนอยู่ พระราชาได้สดับถ้อยคำอันอ่อนโยน จึงดำริ ว่า “บุรุษผู้นี้ แม้ถูกเรายิงด้วยลูกศรล้มลงแล้ว ก็ไม่ด่าบริภาษเรา ยังเรียกหาเราด้วยถ้อยคำที่อ่อน โยนน่ารัก น่าพอใจ” จึงเสด็จเข้าไปใกล้สุวรรณสาม ตรัสว่า “เราเป็นพระราชา” สุวรรณสามกราบทูลว่า “ขอจงทรงพระเจริญ ข้าพระองค์ชื่อ สุวรรณสาม พระองค์ทรงยิงข้าพระองค์ทำไม” พระราชาไม่ทรง ทราบว่าจะตอบอย่างไร จึงโกหกว่า “เราเห็นฝูงเนื้อ แล้ว หมายจะยิง แต่เมื่อท่านเดินเข้ามา ทำให้ฝูง เนื้อเหล่านั้นตกใจหนีไปหมด เราโกรธเคืองท่าน จึงได้ยิง ១៨