วารสาร "อยู่ในบุญ" : หน้า 86/88

อยู่ใน um ที่ปรึกษา พระมหาสมบุญ สมฺมาปุญฺโญ พระมหา ดร.สมชาย ฐานวุฑโฒ พระอารักษ์ ญาณารกุโข พระสมุห์อำนวยศักดิ์ มุนิสกฺโก บรรณาธิการบริหาร พระสมบัติ รกฺขิตจิตโต กองบรรณาธิการ พระดร.สมศักดิ์ จนฺทสีโล, พระวิชิต ผาสุกวาโส, พระตรีเทพ ชินจุกุโร, พระสนิทวงศ์ วุฑฒิวํโส, พระกล้าณรงค์ ญาณวีโร, พระมหาจตุรงค์ จตฺตมโล พระสรพงษ์ สุทธสุทโธ, พระมหาเอก จนฺทูปโม พระสมบูรณ์ จิตฺตทนฺโต, พระธนรินทร์ สิริธโร, พระวีรพงษ์ สงฺขวํโส, พระคมกฤธิ์ คุตฺตวํโส, พระทรงวุฒิ ชยวุฑโฒ, ผศ.สุชีพ พะหูชนม์, ผศ.สุภาศิริ พะหูชนม์ วรวรรณ ถนอมพงษ์, วันชัย ภัทรโกมล, วินิช พันธุ์วิริยรัตน์, อุษา จันทะกา, กนกพร เทศนา, สุธิดา จินดากิจนุกูล, ภัทรพร ศิลปาจารย์, รัดเกล้า ลิ่วเฉลิมวงศ์, น้ำผึ้ง พุ่มมาลี, ระพีพรรณ ใจภักดี, วริศรา เพชรภูษิต, จตุพร ภูคลัง บรรณาธิการสารสนเทศ เปรมจิต จงเจียมใจ, รุ่งนภา วรรณูปถัมภ์ ฝ่ายภาพ ศูนย์ภาพนิ่ง ฝ่ายศิลปกรรม อพงศ์ ลีลพนัง, กองพุทธศิลป์ วัลลภ นิลถนอม, ชัยชนะ กิตติโสภาพันธุ์ ภัทรา ศรีวสุธา, ดวงดาว ใต้ธงชัย, ศุภวิชฐ์ เหล่าเลิศพงษ์, ชไมพันธ์ รักษาเกียรติ พีระ แสงงาม, ชูเดช อนุรักษ์ ฝ่ายโฆษณา ปราณี ชัยผดุง ๐-๖๗๗๑-๒๒๖๘ ฝ่ายสมาชิก อรุณี พลกลาง ๐-๑๓๐๖-๕๓๙๓ ผ่องศรี ทานาแซง ๐-๖๙๘๐-๐๙๗/๒ โรงพิมพ์ บริษัท รุ่งศิลป์การพิมพ์ (๑๙๗๗) จำกัด วารสาร “อยู่ในบุญ” เป็นวารสารเพื่อการเผยแผ่ธรรมะ ในพระพุทธศาสนาเป็นรายเดือน มีวัตถุประสงค์ดังต่อไปนี้ ๑.เพื่อให้เกิดความรู้ความเข้าใจใน ธรรมะขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และเกิดกำลังใจในการปฏิบัติธรรม เพื่อเข้า ถึงธรรมะภายใน ๒.เพื่อปลูกฝังคุณธรรมแก่ประชาชนทุก เพศ ทุกวัย ทุกอาชีพและทุกระดับการฝึกษา ๓.เพื่อถ่ายทอดความรู้ในพระพุทธ ศาสนา ให้ง่ายแก่การนำไปใช้ให้เป็น ประโยชน์ในชีวิตประจำวัน ๔.เพื่อส่งเสริมและสนับสนุนให้คนใน สังคมเป็นคนดีที่โลกต้องการ ๕.เพื่อเป็นสื่อกลางในการสืบทอดอายุ พระพุทธศาสนาให้เป็นที่พึ่งแก่ชาวโลกสืบไป หากมีรัก....ที่ยิ่งใหญ่ ความรักที่ยิ่งใหญ่ คือการรักตัวเอง..... รักตัวเอง... โดยการไม่นำเรื่องร้อนใจ ท้อใจ หงุดหงิดกังวลใจ โดยเฉพาะเรื่องที่ตัดรอนกำลังใจในการสร้างบารมีมาคิด เพราะการ ทำแบบนี้ ไม่ต่างอะไรกับการทำร้ายตัวเองเลย เพราะใจของเรานั้น เป็นจุดเริ่มต้นของทุกสิ่งทุกอย่าง หากคิดไปในเรื่องร้อนใจ ก็เหมือน กับการชักศึกเข้าบ้าน เป็นการทำให้แต่ละวันผ่านไปอย่างมีความทุกข์ เหมือนไฟที่เกิดขึ้นในใจ ย่อมเผาไหม้จิตใจให้เร่าร้อน โดยที่แม้คน ที่รักเราที่สุดก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ เพราะเขาไม่สามารถทำใจให้ สงบแทนเราได้ ดังนั้นหากรักตัวเอง ต้องหัดปล่อยวาง และสามารถให้อภัยต่อ ข้อผิดพลาดของเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน หากเราทำได้อย่างนี้ เราจะมี ความสุข ปลอดกังวลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย ซึ่งหากฝึกใจให้ได้ อย่างนี้จนคุ้น สิ่งนี้จะส่งผลอย่างยิ่งต่อการปฏิบัติธรรมของเราเองเพราะ ใจจะปราศจากเครื่องเหนี่ยวรั้ง ทำให้หยุดนิ่งตั้งมั่นตรงฐานที่ ๗ ได้เร็ว เข้าถึงพระธรรมกายได้โดยง่าย และเมื่อเข้าถึงแล้ว เราจะเกิดความ รักและความเมตตาอันไม่มีประมาณ เพราะใจเราจะเป็นสุขจน กระทั่งอยากขยายความสุขนี้ไปสู่คนรอบข้างและเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน.... อยู่ * ๘๔