เทพบุตร-เทพธิดาข้าวแกง วารสารอยู่ในบุญ ประจำเดือน พฤศจิกายน พ.ศ.2550 หน้า 57
หน้าที่ 57 / 88

สรุปเนื้อหา

เรื่องราวของ วิชัย โพธิวัฒน์ และ สวาท ปรีอารมย์ สองสามีภรรยาที่ใช้ความรักและความสามัคคีในการเผชิญหน้ากับความยากลำบาก พวกเขาเริ่มต้นจากการไม่มีอะไรเลย แต่ด้วยความพยายามและความมุ่งมั่นที่จะทำให้ชีวิตดีขึ้น พวกเขาได้พบช่องทางที่จะหลุดพ้นจากความยากจน จนกลายเป็นแรงบันดาลใจให้กับผู้อื่นที่เผชิญกับความลำบาก เช่นเดียวกับคำว่า 'ความรักทำให้คนตาบอด' ที่จะไม่เป็นจริงในครอบครัวนี้ เพราะความรักทำให้พวกเขามองเห็นโอกาสและเส้นทางใหม่ ซึ่งเกิดจากความรู้สึกและแรงผลักที่ไม่ยอมแพ้ ทุกคนที่ได้อ่านเรื่องนี้จะรู้สึกถึงพลังแห่งความรัก และศักยภาพที่ซ่อนอยู่ในตัวเราเองในการทำให้ชีวิตดีขึ้น โดยไม่ต้องกลับไปอีก

หัวข้อประเด็น

-ความรักที่แข็งแกร่ง
-การเผชิญความท้าทาย
-การเปลี่ยนแปลงชีวิต
-แรงบันดาลใจจากชีวิตจริง
-การสร้างอนาคตที่ดี

ข้อความต้นฉบับในหน้า

เทพบุตร-เทพธิดาข้าวแกง ชวนสามีซื้อผังความยากลำบาก ด้วยหัวใจแห่งรัก ความรัก...ทำให้เราอยากมอบสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตให้คนที่เรารัก แต่มันไม่ง่ายเลย เพราะความไม่เข้าใจ อาจทำให้เขาไม่ยอมรับสิ่งที่เรามอบให้ แต่เธอคนนี้ทำได้สำเร็จแล้ว ด้วยหัวใจแห่งรักอย่างแท้จริง คำพังเพยที่ว่า “ความรักทำให้คนตาบอด” คงใช้ไม่ได้กับคนในครอบครัวนี้ เพราะความรักของ เธอทําให้คนในครอบครัวตาสว่าง จนเห็นช่องทาง ที่ทำให้ชีวิตหลุดพ้นจากความลำบากยากจน วิชัย โพธิวัฒน์ - สวาท ปรีอารมย์ คู่สามีภรรยา ที่เริ่มต้นชีวิตจากความ “ไม่มี” เขาทั้งสองไม่มี ครอบครัวที่สมบูรณ์ ไม่มีเงิน ไม่มีข้าวกิน และไม่มี แม้กระทั่งทางเลือก!! “เราลำบากมาตั้งแต่แม่ตาย พ่อก็ทิ้งเราไปอยู่ กับแม่ใหม่ ปล่อยให้เราอยู่กันเองในพี่น้อง ๙ คน ซึ่ง พี่คนโตตอนนั้นอายุแค่ ๑๕ ปี ส่วนเราเองอายุได้ ๔ ขวบ ตอนนั้นเราไม่มีเงินเลย ต้องอยู่อย่างอดมื้อ กินมื้อ อีกทั้งยังต้องเลี้ยงน้องที่ยังแบเบาะ อาหารที่ดี ที่สุดที่ให้น้องกิน คือ น้ำข้าว นมข้นหวานละลายน้ำ ที่เขาห้ามใช้เลี้ยงทารก ชีวิตเราทุลักทุเลมาก เรา อดอยาก ต้องทนหิวกันทั้งครอบครัว ถึงขนาดว่าเรา อยากกินเงาะมาก ก็ต้องไปเก็บเปลือกเงาะที่เขาทิ้ง แล้ว เอามาแซะเนื้อที่พอติดอยู่ที่ส่วนหัวเอามากิน เราอยากกินลำไย เราก็ไปเก็บเม็ดลำไยที่เขากินแล้ว เอามาอม ๆ ในปาก บางวันก่อนจะไปโรงเรียน ก็เอา น้ำในตุ่มใส่น้ำปลาร้าต้ม แล้วซดกินกับน้องเพื่อ ประทังความหิวไปก่อน พอถึงตอนกลางวันเราเดิน มาเจอน้องนั่งร้องไห้อยู่เราก็ถามว่า “มึงร้องทำไม” เขาตอบว่า “หิว” คำพูดของน้องตอนนั้นมันแปล๊บ เข้าไปในใจ ทำให้เราสะเทือนใจมาก แต่เราก็ไม่รู้ จะทำอย่างไร เพราะเราก็หิวไส้นิ้วไม่แพ้กัน และ เหตุการณ์นี้เอง ทำให้เรามีความคิดขึ้นว่า จะเข้า กรุงเทพฯ ถ้าไม่รวยจะไม่กลับมา.....
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More