บทเรียนชีวิตและกฏแห่งกรรมของสุมนา บุญรัตนาภรณ์ : หน้า 48/56

ผู้ป่วยไม่มีแรง เดินลำบาก แขนขาลีบ กล้ามเนื้อนิ่ม ยก แขนไม่ขึ้น ทั้งๆ ที่ร่างกายผอมแห้ง น้ำหนักตัวลดลงมาก กำลังถดถอยลงไปเรื่อยๆ เหลือแต่ปากที่พูดได้ ก็ใช้ปากพูด ให้กำลังใจคนที่มาเยี่ยม เตือนให้เขาตระหนักว่าชีวิตเป็นของ น้อย อย่าประมาทต้องรีบทำ ความเพียรทั้งทาน ศีล ภาวนา ความปรารถนาก่อนตายของเธอคือได้ไปสวรรค์ชั้นดุสิต เพื่อ จะได้สร้างบารมีต่อไป ชีวิตของบุญมี เตียวกวาง หรือ สุมนา บุญรัตนาภรณ์ เป็นของน้อย เพราะเธอต้องจากโลกไปเมื่อวันที่ 24 กันยายน พ.ศ.2545 ด้วยอายุเพียง 53 ปี 2 เดือน ก่อนตาย เธอมอบสมบัติมีที่ดินให้แม่และน้องชายแล้ว เตรียมตัวเตรียมใจเดินทางไปสู่ปรโลก อธิษฐานจิตทุกวัน นึกถึงบุญที่ทำมาทุกบุญว่า ตายแล้วขอไปอยู่ที่ชั้นดุสิต แล้ว ยังประกอบเหตุด้วยการสั่งสมบุญไปด้วย และบริจาคทานเป็น ครั้งสุดท้าย ด้วยการยกที่ดินให้มารดาและน้องชาย เมื่อต้อง เข้าโรงพยาบาล ได้ซอมตายเป็นปกติหลายวัน และซ้อมหนัก ตอนใกล้จะตาย 3 เฮือก เมื่อเวลานั้นมาถึง เธอนึกถึงบุญ และนึกถึงธรรมะอย่างที่คุณครูไม่ใหญ่แนะนำ นึกแล้วปลื้ม ลืมไม่ลง สุมนาละโลกไปอยู่ที่ไหน ทำบุพกรรมอะไรมา จึงตาย อย่างคนไม่มีแรง หรือแรงมีแต่เหลือน้อยมาก ทั้งๆ ที่เป็น คนบึกบึนแข็งแรง ไม่เคยเจ็บป่วยและสู้งานมาตลอดชีวิต เรื่องนี้ญาติพี่น้องและเพื่อนๆ สหธรรมิกทุกคนอยากรู้ คุณครูไม่ใหญ่จึงฝันในฝันและเล่าให้นักเรียนโรงเรียนอนุบาล ฝันในฝันวิทยาฟัง ถึงเหตุที่สุมนาเคยประกอบเอาไว้ในสมัยที่ เวียนว่ายตายเกิดในภพชาติก่อนๆ ฝันในฝัน: มีอยู่ชาติหนึ่ง สุมนาแต่งงานมีครอบครัว เกิดทะเลาะ กับพ่อบ้านจนหงุดหงิด พอเขาไปต่างจังหวัด จึงพาลไปโกรธ สุนัขตัวที่เขารัก จึงจับสุนัขตัวนี้ขังเอาไว้ปล่อยให้อดข้าวอด น้ำจนกระทั่งมันมีร่างกายซูบซีด ผอมอ่อนเพลีย ไม่มีเรี่ยวมี แรง นอนอยู่อย่างนั้นจนตาย เป็นการสร้างกรรมทรมานสัตว์ แต่ในชาตินั้น ได้ทำบุญสั่งสมบุญเอาไว้มาก พอบั้นปลายของ ชีวิต จิตผ่องใสไม่เศร้าหมองจึงมีสุคติเป็นที่ไป แต่เวลามา เกิดเป็นมนุษย์ จะมีโรคคล้ายๆ ที่เป็นในชาติปัจจุบันโดยไม่มี สาเหตุ คือมีอาการอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเดินไม่ได้ ต้องนั่งและ มีคนคอยช่วยเหลือ เบื่ออาหารแล้วก็ตาย เป็นอย่างนี้มาหลาย 84 case study 85 กฏแห่งกรรม