กฎแห่งกรรมและการทำบุญ : หน้า 32/56

สัม ภ า ษ ณ อังสนา กิตติชาติวรกุล บุตรสาวของเถ้าแก่ กรุงเทพมหานคร ทุกวันนี้ เราเชื่อเรื่องบุญบาปว่ามีจริง ตอนแรกคุณครู ไม่ใหญ่เกรงว่าญาติพี่น้องจะรับไม่ได้ เพราะกรรมของเสี่ยแรง มาก แต่พวกเรารับได้เพราะเราอยากรู้ว่าตอนนี้เสี่ยอยู่ที่ไหน ขอให้คุณครูไม่ใหญ่ช่วยท่านด้วยและเราก็อยากช่วยท่าน เรา รู้ว่าเตี้ยทำผิดศีลห้าครบหมดทุกข้อเลย ต้องโดนหลายกระทง และต้องอยู่ในนรกขุมลึกๆ แน่ พอเรารู้ว่าเตี้ยถูกสับแขนสับขา น้ำตาไหล ด้วยความรักของลูกที่มีต่อพ่อ ไม่อยากให้พ่อเจ็บ ปวด พอมหาปูชนียาจารย์คุมบุญให้พ่อพ้นโทษ น้ำตาไหล อีกเป็นครั้งที่สอง ด้วยความตื้นตันและปลื้มใจ เพราะกว่า เตี้ยจะผุดขึ้นมาได้ต้องเป็นพันๆ ปีนรกนานมาก ซึ่งไม่มีใคร รู้เรื่องนี้มาก่อน คนอื่นจะนึกว่าเป็นหนัง นรก-สวรรค์มีจริง หรือ บางคนคิดว่าตายแล้วสูญไปเลย ลูกๆ ทุกคนของเตี้ยได้ฟังเรื่องนี้แล้วอยากช่วยพ่อเพราะ เราเป็นลูกจะอยู่เฉยๆ ไม่ได้ ลูกต้องทำบุญให้พ่อ ไม่ทำไม่ได้ ลูกๆ จึงรวบรวมปัจจัยถวายกฐินอุทิศบุญส่งให้ท่าน โดย เฉพาะคุณแม่นั้นดีใจที่สุด เพราะท่านร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา เห็นลูกๆ ช่วยกันก็ขอบใจซาบซึ้งที่ลูกๆ กตัญญู หลังจากนั้น ดิฉันกระหน่ำทำบุญเติมไปอีกเรื่อยๆ จนกระทั่งบุญช่วยเตี๋ยให้มาถึงทางเลือก 2 ทางคือเกิดเป็นมนุษย์ แต่จะเป็นมนุษย์ที่มีอายุสั้น กับเป็นเทวดาในชั้นจาตุมหาราชิกา แต่ทั้งนี้ก็ขึ้นกับแรงบุญว่าพอไหม ดิฉันจึงวิ่งไปพูดให้พี่ๆ น้องๆ ช่วยเตี๋ยอีกครั้ง ด้วยแรงใจของลูกๆ ทุกคน เตี้ยจึง ได้ไปสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกาสำเร็จ ฟังแลว ผลดีของการศึกษาเรื่องกฎแห่งกรรม ทำให้ทุกคนที่ได้ ไตรตรองเลือกประกอบอาชีพทางมาแห่งทรัพย์ได้ ถูกต้อง เช่น สามีของดิฉันเดิมซื้อหุ้นไว้ตัวหนึ่งที่ราคาไม่ตก และให้เงินปันผลดี เป็นหุ้นตัวเดียวที่ให้เงินปันผลดีที่สุด แต่มันเข้าข่ายอาชีพต้องห้าม 5 อย่าง เพราะเกี่ยวกับการ เลี้ยงและฆ่าเป็ด ไก่ หมู เขาจึงตัดสินใจขายหุ้นหมดเลย เพราะถ้าเรายังขืนทำอยู่ เท่ากับเป็นการสนับสนุนให้มีการฆ่า กันต่อไป เรื่องกฎแห่งกรรมดิฉันว่าไม่เรียนรู้ไม่ได้เลย มันอันตราย 56 case study 57 กฏแห่งกรรม