แวดวงแห่งกรรมและการทำบุญ : หน้า 31/56

ถามประโยคหนึ่งว่า "รู้ไหมว่านี่ว่าไปอยู่ที่ไหนมา?" เถ้าแก่ตอบว่า “ไม่รู้ แต่ว่าน่าหวาดเสียวน่ากลัวมาก” พญายมราชบอกเถ้าแก่ว่า “เพราะได้ทำบาปฆ่าหมูมา อยากลงไปอีกไหม? เถ้าแก่บอกว่า “ไม่เอาๆ พญายมราชบอกว่า “ตรงที่เจ้าไปมานั้นเรียกมหานรก นี่ ถ้าเจ้าไม่มีบุญที่ญาติเขาทำมาให้ เจ้าก็คงต้องไปใช้กรรมใน ยมโลกอีก ปีนต้นงิ้วยาวนานถึงพันปี่ยมโลกทีเดียว เจ้าจง อนุโมทนาบุญที่เขาอุทิศมาให้ แต่เถ้าแก่ยังอนุโมทนาบุญไม่เป็น ท่านจึงสั่งให้ไปเกิด ในเมืองมนุษย์ ก่อนไปท่านได้ให้โอวาทว่า “เจ้าอย่าทำผิดศีลห้า และอย่าเล่นการพนัน ให้ทำแต่ ความดี ทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนา จะได้ไม่ต้องยอน กลับมาที่นี่อีก แล้วจะได้ไปสู่ภูมิที่สูงขึ้น” เมื่อให้โอวาทแล้ว เจ้าหน้าที่พาไปที่ศาลาที่จะส่งไปเป็น มนุษย์ ตอนนี้เถ้าแก่มีเสื้อผ้าใส่ เป็นชุดลำลองสีขาวแขนสั้น ถึงข้อศอก กางเกงสามส่วนถึงครึ่งแข้ง หน้าตาแจ่มใส ทันใด นั้นมีแสงสว่างเกิดขึ้นที่ศาลาอีกหลังหนึ่ง ซึ่งสวยงามสดใส กว่าศาลาที่กำลังจะไปเกิดในเมืองมนุษย์ เถ้าแกไปรอที่ศาลา ใหม่นี้เตรียมตัวไปเกิดในชั้นจาตุมหาราชิกา มีโหงวเฮ้งและ เสื้อผ้าดีกว่าเดิมมากมาย เถ้าแก่เริ่มนึกถึงบุญเป็น แม้จะ ยังอนุโมทนาบุญไม่เป็น แต่รู้สึกดีใจที่มีชีวิตใหม่ เหตุที่เกิด การเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วเช่นนี้ เป็นเพราะว่าครอบครัว ของเถ้าแก่ทำบุญกฐินครั้งใหญ่ส่งให้อีกระลอกหนึ่ง ทันเวลา พอดี คุณครูไม่ใหญ่อธิบายให้ลูกหลานของเถ้าแก่ทราบว่า ถ้า เสี่ยเกิดเป็นมนุษย์ จะอายุสั้น แต่มีโอกาสกลับตัวสร้างบารมี ได้ ถ้าอยากให้เสี่ยอายุยืน ต้องต่อชีวิตด้วยการให้ท่านปล่อย สัตว์ปล่อยปลา สงเคราะห์เพื่อนมนุษย์ ทำบุญถวายสังฆ ทานกับสมณะชีพราหมณ์ผู้มีศีลมีธรรม เลี้ยงพระ ชาติต่อๆ ไปเสี่ยอายุจะยืน และถ้าทำบุญซ้ำๆ อายุจะยืนขึ้นไปเรื่อยๆ แต่กรรมเก่ายังคอยหมุนเวียนส่งผลอยู่ หากตามทันช่วงไหน เตี้ยต้องรับผลกรรมนั้น แต่อย่างน้อยที่สุด ผู้ที่มีชีวิตอยู่ใน โลกนี้ได้ช่วยกันมาระดับหนึ่งแล้ว หลังจากนี้ เตียต้องช่วย ตัวเองต่อไป พระผู้ยิ่งใหญ่องค์ไหนก็ช่วยไม่ได้ทั้งนั้น ตาม พุทธภาษิตว่า อัตตา หิ อัตตโน นาโถ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน โดยเอาตัวเป็นหลัก เพราะชีวิตในปรโลกนั้นยาวนาน 54 case study 55 กฏแห่งกรรม