การสร้างความสุขและการแก้ปัญหาในชีวิต : หน้า 71/112

“ที่บอกว่าจะส่งความสุขให้กันนั้น คนส่งต้องมีความสุขก่อนถึงจะส่งให้คนอื่นได้" ต่าง ๆ โดยมีเป้าหมายให้ทุกคนมีโอกาสสร้างบุญ สร้างกุศล อย่างนี้ช่วงปีใหม่ก็ควรจะทำบุญก่อนส่ง ความสุขให้คนอื่น การไปอยู่ธุดงค์ปีใหม่ เป็นวิธีที่ควรทำใช่ไหม? จะทำอะไรก็ได้ที่เป็นบุญเป็นกุศลไม่ว่าจะให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา การให้ทานนั้น เราอาจจะ ตักบาตรพระที่วัดใกล้บ้าน แล้ววันนั้นก็ตั้งใจรักษา ศีลให้ดีเป็นพิเศษ แล้วเข้าวัดฟังเทศน์ฟังธรรม สวดมนต์ ทำภาวนา เป็นต้น นี่คือสิ่งที่ควรทำ ในวันปีใหม่ ไม่ใช่ปีใหม่แล้วฉลองกันจนเมา แบบนี้ จะเป็นปีที่แย่มาก ต้องฉลองปีใหม่ด้วยใจที่สดใส ผ่องแผ้ว ถ้าไปอยู่ธุดงค์ได้ยิ่งดีร้อยเปอร์เซ็นต์เลย เพราะกิจวัตรกิจกรรมทั้งหมด คือ ทาน ศีล ภาวนา จะครบถ้วนบริบูรณ์ ถือเป็นการรับปีใหม่ที่ดีมาก บางคนใกล้สิ้นปีแล้วก็ไม่สิ้นปัญหาเสียที อยากทราบว่าปัญหาต่าง ๆ เกิดจาก สาเหตุอะไร? ถ้ามองไปถึงรากของปัญหาจริง ๆ จะพบว่า มาจาก ๒ เหตุใหญ่ คือ ความอยากและความไม่รู้ ๑. ความอยาก เมื่ออยากได้อะไรแล้วไม่ได้อย่าง ใจที่เราคาดหวังไว้ ก็เสียอกเสียใจ หรือว่าอยากจะ เป็นอะไร แล้วไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเองคิด ก็ทุกข์ คือ มีความอยากแล้วไม่สมอยาก ไม่ได้อย่างที่หวัง ไป เจอสิ่งที่ไม่ชอบ เป็นต้น ๒. ความไม่รู้ คือ ไม่รู้วงจรของชีวิต ๆ พอ ๒ อย่างนี้มาประกอบกัน ปัญหาก็เกิดขึ้น สมมุติว่า อยากรวย อยากได้สิ่งอำนวยความสะดวก แต่ไม่รู้ที่มาที่ไปที่แท้จริงของสิ่งเหล่านี้ ก็จะไปมุ่งที่ ผล คือ ความอยากได้ แล้วบางคนพออยากมาก ๆ ก็จะไปขโมย จี้ปล้น หรือแสวงหาทรัพย์โดยวิธีการ ที่ผิดกฎหมาย ทำให้เกิดปัญหาหนักยิ่งขึ้น บางทีอยาก ได้ตัวบุคคล พอไม่ได้อย่างใจก็ทำลายเสียเลย แล้ว ต้องหนีหัวซุกหัวซุน บางทีต้องไปอยู่ในคุก นั่นคือ “อยาก” แต่ไม่รู้ว่าทำอย่างไรถึงจะสมปรารถนา สุดท้ายใจไปเกาะที่ผล ความเสียหายก็เกิดขึ้น แต่ถ้าเข้าใจเรื่องวงจรชีวิต แม้ยังไม่ถึงขนาดหมด กิเลส ความอยากยังไม่หมดไป แต่เข้าใจความจริง ของโลกและชีวิตว่า สิ่งที่เราอยากจะได้นั้น จะได้หรือ เปล่าขึ้นอยู่ที่เหตุ คือบุญในตัวเรามีมากพอหรือเปล่า ก็จะสามารถควบคุมความอยากให้อยู่ในเกณฑ์ที่ เหมาะสม ไม่อยากจนกระทั่งดึงดันไปทำในสิ่งที่ไม่ ถูกต้อง เพราะฉะนั้น ใครอยากได้อะไรต้องประกอบเหตุ แทนที่จะเอาใจไปเกาะที่ผลว่าอยากได้ ๆ พอได้ก็ดีใจ หน่อยเดียว เดี๋ยวอยากได้ของใหม่อีกแล้ว พอไม่ได้ ก็เสียใจ เราควรจะอยากแค่พอประมาณ ขณะเดียวกัน ต้องเข้าใจว่า จะได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับเหตุที่ประกอบไว้ ในอดีต คือบุญที่เราสั่งสมไว้ และเหตุในปัจจุบัน คือ ความขยันหมั่นเพียร แล้วสุดท้ายสิ่งที่ปรารถนาก็จะ ได้มา และความดีที่เราทำในวันนี้ ก็จะเป็นบุญเก่า ของวันต่อ ๆ ไป ถ้าบุญเก่าบวกบุญใหม่ประกอบกัน แล้ว สิ่งที่หวังก็จะได้สมปรารถนา กล่าวโดยสรุป ปัญหาเกิดจากความอยากและความไม่รู้ ถ้าจะแก้ ต้องลดระดับความอยากให้อยู่ในเกณฑ์ที่พอเหมาะ แล้วเพิ่มพูนความรู้เรื่องความจริงของโลกและชีวิต ให้มากขึ้น ปัญหาก็จะทุเลาลงไปได้ บางคนมีความรู้สึกว่าตัวเองมีปัญหาใหญ่ กว่าคนอื่นมาก บางคนบอกว่าฉันมี ปัญหานิดเดียว เราจะใช้อะไรตัดสินว่า ปัญหาไหนใหญ่หรือเล็ก? ใครเจอปัญหาก็มักจะคิดว่าปัญหาของตัวเองเป็น