ข้อความต้นฉบับในหน้า
54
นับจากวันที่ลูกลืมตาดูโลก ชีวิตของลูกก็ได้รับการดูแลประคบประหงมอย่างดีจากพ่อและแม่
ในยามนั้นลูกแทบไม่รู้เลยว่า กว่าจะมาเป็นคำข้าวแต่ละคำให้ลูกได้อิ่มท้อง กว่าจะมีของเล่นดี ๆ เสื้อผ้าสวย
ให้ลูกได้สวมใส่ กว่าที่ลูกจะเติบใหญ่มาจนถึงทุกวันนี้ได้ หยาดเหงื่อกี่แสนล้านหยดแล้ว....ที่พ่อต้องอาบเหงื่อ
ต่างน้ำ ทุ่มเทแรงกายแรงใจ กรำงานหนัก เพื่อหาทรัพย์มาเลี้ยงดูลูก
ไม่เพียงแต่จะมีพระคุณที่มากล้น พ่อยังเป็นแบบอย่างของลูกในทุกด้าน ท่านคือลูกยอดกตัญญู
ผู้ยอมทิ้งความฝันของตน เพื่อพ่อแม่บุพการี แม้จะเรียนหนังสือเก่ง มีพรสวรรค์ในด้านการเรียน แต่เมื่อหันหลัง
กลับมา ได้เห็นภาพบุพการีทั้งสอง ต้องเหน็ดเหนื่อยทำงานหนัก ท่านทนไม่ได้ ยอมทิ้งการเรียน อาสาตน
ออกมาช่วยคุณปู่คุณย่าทำงานหาทรัพย์ และด้วยความขยัน อดทน หนักเอาเบาสู้ พ่อจึงกลายมาเป็นเสาหลัก
ให้กับครอบครัว เป็นที่พึ่งให้แก่ญาติพี่น้องทุกคนที่ทุกข์ร้อนมาขอพึ่งพิง ท่านไม่นิ่งดูดาย รีบช่วยเหลือทันที
ทั้ง ๆ ที่บางครั้ง ก็แทบจะเอาตัวไม่รอดเพราะน้ำใจที่ไม่เคยเหือดแห้งนี้เอง จึงทำให้พ่อเอาชนะใจใครต่อใคร
หลายคน กลายเป็นที่รักที่เกรงใจ ทั้งในหมู่เพื่อนฝูงและญาติพี่น้อง
ในฐานะของสามีผู้ทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัวก็เช่นกัน ท่านก็ทำได้อย่างสมบูรณ์ ไม่เคยแม้สักครั้ง
ที่พ่อจะทำให้แม่ต้องช้ำใจ ท่านซื่อสัตย์ รักและเทิดทูนต่อแม่เพียงคนเดียว เป็นเสาหลักที่มั่นคง เป็นช้าง
เท้าหน้าที่แข็งแกร่ง จนสามารถสร้างฐานะ จากที่เคยว่างเปล่า ให้กลับกลายมาเป็นเจ้าของกิจการร้านเพชร
ที่รุ่งเรืองได้
ๆ