ความสำคัญของการเตือนกันในหมู่คณะ : หน้า 30/131

แด่... สร้างบารมี ๒ ๓๐ แม้พวกเราก็เหมือนกัน ระวังอย่าให้มีโรคเบื่อ กันเองนะลูก ถ้าในหมู่คณะของเรามีใครทำอะไรไม่ถูก ต้อง แล้วพวกเราเบื่อที่จะตักเตือน เบื่อที่จะพร่ำ สอน ก็จะกลายเป็นต่างคนต่างอยู่ ไม่ได้มีการถ่าย ทอด คุณธรรมความดีให้กันและกัน คุณธรรมความดี ทั้ง ของเราและของเขาก็จะไม่เพิ่มพูนขึ้น ความเบื่อหน่ายกันเองนั่นแหละจะเป็นลาง แห่งความหายนะของหมู่คณะ เพราะไม่ช้าจะถึงจุดหนึ่ง ที่ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างตักเตือนกันไม่ได้ เรื่องนี้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงห่วงนัก เชียว เพราะฉะนั้นวันออกพรรษา ก่อนที่พระในวัด แต่ละรูปจะแยกย้ายกันไปปฏิบัติธรรมตามสถานที่ วิเวก พระองค์จึงทรงสั่งให้ทำ “การปวารณา” เป็น ประเพณีไปเลย คือให้แต่ละรูปต่างเอ่ยปากขอร้อง และอนุญาตให้พระรูปอื่นๆ ว่ากล่าวตักเตือนตนได้ ถ้า เห็นว่าตนทำอะไรไม่ถูก ไม่ควร ไม่โปร่งใสพอ ปัญหาที่สี่ ความเห็นแก่ตัว เรื่องนี้สำคัญมาก เป็นธรรมชาติของมนุษย์ทั่วไปว่า เมื่อไรก็ตามที่มี การอยู่รวมกันเกิน ๓ คนขึ้นไป จะเริ่มมีการแบ่ง