ปัญหาความระแวงและการพัฒนาตนเอง แด่นักสร้างบารมี 2 หน้า 28
หน้าที่ 28 / 131

สรุปเนื้อหา

บทความนี้กล่าวถึงสาเหตุที่ทำให้เกิดความระแวงในกลุ่มคน ซึ่งมีหลายปัจจัย เช่น อิจฉาริษยา ความรับผิดชอบที่ไม่เท่าเทียมกัน และการขาดการพัฒนาตนเอง โดยเน้นว่าความรู้และความสามารถที่ไม่เท่ากันทำให้ปัญหาสร้างความแตกแยก โดยเฉพาะในหมู่คณะที่มีการไม่ปรับปรุงตนเอง ซึ่งนำไปสู่ความน้อยใจและปัญหาในการทำงานร่วมกัน ทั้งนี้เนื้อหายังชี้ให้เห็นว่าครูบาอาจารย์จำเป็นต้องสอนคนที่มีความตั้งใจเรียนรู้และปรับปรุงตัวเองมากขึ้น เช่นเดียวกับที่ผู้เรียนควรหมั่นพัฒนาตนเองเพื่อไม่ตกอยู่ในภาวะน้อยใจหรือระแวงต่อกัน

หัวข้อประเด็น

-ความระแวงในกลุ่ม
-การพัฒนาตนเอง
-ปัญหาความรับผิดชอบ
-การศึกษาความสามัคคี
-บทบาทของครูบาอาจารย์

ข้อความต้นฉบับในหน้า

แด่... สร้างบารมี ๒ ๒๘ สาเหตุที่ระแวงกันมีหลายอย่าง บางทีก็ ระแวงเพราะความอิจฉาริษยา บางทีระแวงเพราะ อีกฝ่ายไม่มีความรับผิดชอบ คนหนึ่งทุ่มเทให้เต็มที่ แต่อีกคนไม่มีความจริงใจ หรือระแวงเพราะอีกคน ชอบเอารัดเอาเปรียบ ฯลฯ ไม่ว่าจะระแวงเพราะ เหตุใดก็ตามที ที่แน่ๆ คือยิ่งมีคนอยู่ร่วมกันมากเท่า ใด ก็ยิ่งมีปัญหา มีความระแวงกันมากเท่านั้น ปัญหาที่สอง สติปัญญา ความรู้ ความ สามารถไม่เท่าเทียมกัน บางคนคิดจะทำอะไรมักไม่ ทันหมู่คณะ ไม่ทันการเปลี่ยนแปลงของโลก เหตุใหญ่ ที่ทำให้ไม่ทัน เพราะคนอื่นเขาปรับปรุงตัวอยู่ตลอด เวลา พัฒนาตัวเองไม่ได้หยุด แต่อีกคนหนึ่งไม่ยอม ปรับปรุงแก้ไขตัวเองเลย เคยอยู่อย่างไรก็อยู่อย่างนั้น คนประเภทนี้แหละ ที่มักจะคิดน้อยใจโชค ชะตา น้อยใจครูบาอาจารย์ว่าไม่รัก แล้วก็ก่อปัญหา แตกความสามัคคีในหมู่คณะ ก็ครูบาอาจารย์สอนแล้ว แต่เขาไม่ขวนขวายเอาไปตรอง ไม่ขวนขวายเอาไป ทำเอง ในที่สุดท่านก็วางอุเบกขา ไปสอนคนอื่นที่เขา มีแววจะฝึกได้เร็ว เพราะครูบาอาจารย์ท่านมีศิษย์
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More