ข้อคิดจากมหาธนวาณิช : หน้า 5/74

વેચ્છ เรื่องมหาธนวาณิช วาณิโชว ภย์ มคฺนํ อปฺปสตฺโถ มหนฺธโน วิส์ ชีวิตกาโมว ปาปานิ ปริวชฺชเยติ บุคคลพึงเว้นกรรมชั่วทั้งหลายเสีย เหมือนพ่อค้า มีทรัพย์มาก มีพวกน้อย เว้นทางอันพึงกลัว (และ) เหมือนผู้ต้องการจะเป็นอยู่ เว้นยาพิษเสีย ฉะนั้น เรื่องนายพรานกุกกุฏมิตร ปาณิมหิ เจ วโณ นาสุส หเรยย ปาณินา วิส นาพฺพณ์ วิสมนฺเวติ นตฺถิ ปาป๋ อกุพฺพโตติ. ถ้าแผลไม่พึงมีในฝ่ามือไซร้ บุคคลพึงนำยาพิษ ไป ด้วยฝ่ามือได้ เพราะยาพิษย่อมไม่ซึมเข้าไปสู่ฝ่ามือ ที่ไม่มีแผล ฉันใด บาปย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่ทำอยู่ ฉันนั้น ปุพเพว สนนิวาเสน ปัจจุบันหิเตน วา เอวนต์ ชายเต เปม อุปปลิว ยโถทเกติ ความรักนั้น ย่อมเกิดเพราะอาศัยเหตุ ๒