การนินทาและการสรรเสริญในธรรมะ : หน้า 73/74

อาฉัททวุตติ เมธาวี ปญฺญาสีลสมาหิต นิกข์ ชมโพนทสุเสว โก ต์ นินทิตมรห เทวาปิ นํ ปสํสนฺติ พฺรหฺมุนาปิ ปสํสิโตติ ๗๓ อตุละ การนินทาหรือสรรเสริญนั่น เป็นของเก่า นั่นไม่ใช่เป็นเหมือนมีในวันนี้ ชนทั้งหลาย ย่อมนินทา ผู้นั่งนิ่งบ้าง ย่อมนินทาผู้พูดมากบ้าง ย่อมนินทา ผู้พูดพอประมาณบ้าง ผู้ไม่ถูกนินทาไม่มีในโลก คนผู้ถูกนินทาโดยส่วนเดียว หรือว่าอันเขา สรรเสริญโดยส่วนเดียว ไม่ได้มีแล้ว จักไม่มีและ ไม่มีอยู่ในบัดนี้ หากว่า วิญญูชนใคร่ครวญแล้วทุกๆวัน สรรเสริญ ผู้ใด ซึ่งมีความประพฤติไม่ขาดสาย มีปัญญา ผู้ตั้ง มั่นด้วยปัญญาและศีล ใครเล่า ย่อมควรเพื่อติเตียน ผู้นั้น ผู้เป็นดังแท่งทองชมพูนุท แม้เทพดาทั้งหลาย ก็สรรเสริญเขา ถึงพรหมก็สรรเสริญแล้ว