ข้อความต้นฉบับในหน้า
២៦
เรื่องโพธิราชกุมาร
อตฺตานญฺเจ ปิย์ ชญฺญา รักเขยุย : สุรกิขิต
ติณณมญฺญตร์ ยาม ปฏิชคเคยย ปณฺฑิโตติ
ถ้าบุคคลทราบตนว่าเป็นที่รัก พึงรักษาตนนั้นให้
เป็นอันรักษาด้วยดี บัณฑิตพึงประคับประคอง (ตน)
ตลอดยามทั้ง ๓ ยามใดยามหนึ่ง
เรื่องพระอุปนันทศากยบุตร
อนุตรจาริโน นงคฏฐ์ สีส์ คมภีรจาริโน
อถาย์ มชฺฌิโม ขณฺโฑ ธมฺมฏฺฐสุส ภวิสฺสติ
หางเป็นของนากตัวเที่ยวหากินตามริมฝั่ง ศีรษะ
เป็นของนากตัวเที่ยวหากินในน้ำลึก ส่วนท่อนกลางนี้
จักเป็นของเราผู้ตั้งอยู่ในธรรม
อตฺตานเมว ปฐม์
ปฏิรูเป นิเวสเย
อถญฺญมนูสาเสยย น กิลิสเสยฺย ปณฺฑิโตติ
บัณฑิตจึงตั้งตนนั่นแล ในคุณอันสมควรก่อน