หัวใจของนักบวช : หน้า 9/296

หัวใจของนักบวช คือ การรักษาพระธรรมวินัย พวกเราทุกรูปมีโอกาสได้บวชตั้งแต่อายุยังน้อย ได้เรียนรู้เรื่อง บุญเรื่องบาปตั้งแต่ยังเล็ก ไม่ต้องไปก่อเวรยิงนกตกปลา ไม่ต้องไป เสี่ยงคุกเสี่ยงตะราง ไม่ต้องไปหานรกเข้าตัวแบบชาวโลก ก็ขอให้เรา ตระหนักถึงความโชคดีของเราไว้ให้มาก เมื่อพวกเราทุกรูปมีบุญได้บวชกันตั้งแต่อายุ ๑๒ - ๑๓ ปี จน กระทั่งวันนี้บวชเป็นสามเณรผ่านมา ๙ - ๑๐ ปีแล้ว และกำลังจะได้บวช เป็นพระภิกษุสมความปรารถนา ต้องถือว่าเป็นการบวชที่ประสบการณ์ ราบรื่น ได้เรียนเต็มที่ ไม่ต้องห่วงเรื่องขบฉัน ไม่ต้องห่วงเรื่องขาดแคลน ตำราเรียน มีอาจารย์สอนหนังสือไว้พร้อมทั้งหมด สิ่งแวดล้อมมีความ เหมาะสมเหลือเกินที่จะสนับสนุนให้เราได้ศึกษาและฝึกฝนทั้งหยาบ ทั้งละเอียดให้บริสุทธิ์ผุดผ่องยิ่ง ๆ ขึ้นไป การฝึกหยาบ คือ การเรียนด้านศาสตร์ที่เป็นความรู้ปริยัติ เช่น ภาษาบาลี เป็นต้น การฝึกละเอียด คือ การปฏิบัติเพื่อแก้ไขปรับปรุงนิสัยตนเอง ให้บริสุทธิ์ผุดผ่องยิ่ง ๆ ขึ้นไป (๙)