ชมพูปทุ่งกะดอก (ฤดูโยภาโค) ธมฺมปทฏฐกถา (ทุติโย ภาโค) หน้า 27
หน้าที่ 27 / 158

สรุปเนื้อหา

เนื้อหาในหน้านี้นำเสนอความงามและชีวิตในธรรมชาติของฤดูโยภาโค โดยมีการตีความตนเองอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับความสำคัญของธรรมชาติและความเชื่อมโยงระหว่างสัตว์และผู้คนในวรรณกรรมไทยแห่งนี้ วรรณกรรมดังกล่าวกล่าวถึงความสัมพันธ์ของสังคมมนุษย์และสัตว์ในระบบนิเวศน์ พร้อมทั้งสะท้อนถึงวิถีชีวิตที่สมดุลในท้องถิ่น พร้อมเข้าสู่การปรับตัวและวิธีการดำรงชีวิตของผู้คนในพื้นที่แห่งนี้ โดยมีการนำเสนอด้วยภาษาที่สละสลวยและการใช้สัญลักษณ์ที่มีนัยสำคัญ

หัวข้อประเด็น

-ความงามของธรรมชาติ
-ชีวิตสัตว์ในฤดูโยภาโค
-ความเชื่อมโยงมนุษย์กับธรรมชาติ
-วรรณกรรมไทยในท้องถิ่น
-ประเพณีและวัฒนธรรมไทย

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค-ชมพูปทุ่งกะดอก (ฤดูโยภาโค) - หน้าที่ 27 ทานพุาโภอ โสภี. อิท โมนาสกุเอจิน อุปโถติ. สุม ปน กาส ลุงกุงเอจิน กุทาจิตเสฐจูนิ นาม โนสกา-เสจจิน อมฤจุปุมพลหายโก อโสภี. กุทาวินคร โต อาทาคำ วาณิชาน สนฺติเอก โมนาสกุเอจิน กุทาวินีเสฐจูนิ สมอุปติจูง ยุปปเทสน จ สตวา เตน สหฺเย สายภาวา อินฺจูโน ตปุณาอารี เปลสส. กุทาวินคร เอสา. เตน สหฺเย สายภาวา อินฺจูโน ตปุณาอารี เปลสส. เออา เต อนุมมณี อนิติจูปุผพลหายา หุวา วสิส. อปราเค ภุทิวะเสจจูนุ คมฺภีจิน มจรมสา มนฺดติ. เตสย ภิตติฟินฤาา ปลายมติ เต ชีวิต ลนฺฏนฺติ ตาทิเสจ จ ภิยา จ ตาา ปลายืาววา โมนาสกุเอจิน ปสิตุ็ ปฏิสนฺติ ปฏฺนตา โกสมุจิ ปฏิวัติ. เอต อนุกามุ มคฺคาเรยา จินนาปอเยยา วาตตปน เวา รูปปิจปาลหา จ คิลนุตฺสรีรา กูเขน โกสมุ้ พจวา อุกฺกฺพาภา นาหฤวา นครวาร เออา สาลี ปริสีส. ตตรฺ เสจจิ ภีริน อาหาร ภทา อิมาน นิหารน อาคจุนาตา วิชาดามฤายา อนฺนาปา โหนุต สไҺ ํ ไกร เม อทิฤกฺกปลาณทีน. ๑.ส.ยู. ปติดีต สตฺติ สรี. ๒.ส.ยู. โกลสมุ้ คณฺฑฤา. ๓.ส.ยู. โดโต.
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More