ประโยค๒-ชมมาปฏิญาณ (ทุติโย ภาโค) : หน้า 127/158

ประโยค๒-ชมมาปฏิญาณ (ทุติโย ภาโค) - หน้าที่ 127 กุลปกาเถร อุปาสกมิถา มุนา อะห ทุกฺขา มุนาอิจฺจาโม เอกร เม ทุกฺขา มุนาอิจฺจากา กตฺถาอา ทร สาราโอ สาเฉส ทุกฺขา มุนาอิจฺจา สกาเกตุ เถิ ปกิจกุตติ เถิ สุตสาสิกิ เถิ จิรวาทโย ปจฺจเย เถิ อตฺตโน สาบเดย โย โภฺคราเณ กตฺวา เอกัน กมฺมุนติ ปโยชฺเณ เอกกัน ปูชรีย เอกัน ปุจฺจะตาร โปสฺถิ เอโก พุทธสาน เทหิต อานฺโฑ สาธุ มนฺเตติ วุตฺตปฏิปุทธา สุโพธิ กุตฺตา ปุนา โปนฺฑกา อิตฺถิ โอท ฎอุตฺตรึ อยู่วึ ก็ กโร มนฺตติ.อาวุโสติสรณา ปูชน สิลานี คณะภติ คณะภติ. ตานาปิ คณะภติ คติโอ ตนฺนี ทส สิลานี คณะภติ. โส เถิ อนุพถพน ปูชนอกมุตะ กตฺตา อนุปฺโพเสสุจีปุโท นามา ชาตโ. อิตฺตุ อุตฺตโร ปฺทม ฺิฐา คณูหติ คณูหติ โส เถิ อนุพถกา คติโอ คติโอ วตฺถิ คณะภติ. คณะภติ. โส อวอนฺภูพเนน ปูชนามุมุสต๎ กตฺตา อนุกุพเเสจิปลิฺโฉ นามา ชาตโ. สาโต. อิตฺตุ อิตฺตํ อุตฺตํ กาโร มนฺตติ อิตฺตุ กาโร มนฺตติ. (หมายเหตุ: ข้อความเป็นภาษาไทยที่เขียนเป็นอักษรเบญจสมบูรณ์และอักษรเขม่า ซึ่งอาจเป็นข้อความในพระไตรปิฎกหรือคัมภีร์ทางพระพุทธศาสนา)