การหยุด นิ่ง เฉย ในการทำสมาธิ : หน้า 47/108

สงบใจมาก โลงไปหมด อยากหยุดเวลาเอาไว้ อย่างนั้น ไม่อยากลูก ไม่อยากออกจากสมาธิเลย แต่พอลืมตามแล้วองค์พระก็ยังอยู่ จะยืน เดิน นั่ง ก็ยังเห็นท่านติดอยู่ในใจ สง่างามอยู่ในใจตลอดเวลา "อดทนเราสิกล่าวตัวเองเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เชื่อมั่นในเรื่องนร-สวรรค์ รู้คุณ กลัวบาป มดก็ไม่กล้าปี้ ยิ่งไม่กล้าตบ ขนาดยงวัดพระธรรมกายกัดแน่นมาก อาตมายุ่งค่อย ๆ เอาบ่นี่เขียนออกเลย เพราะกลั ตัวตาย แล้วตนนี้ อาตมาถึงความ ตั้งใจในกาวบวช จะขอบวชแบบวัน เดือนต่อ เดือน ปีต่อปี ขาดต่อๆกัน จะทำหน้าที่เป็นพระพี่เลี้ยง ให้ดีที่สุด เพราะเราเก็บมาสร้างบารมี เราต้องสร้างบารมี" พระสายणห์ สุตพล ....วัฒนาเจ้ามา ไม่ได้สร้างอยู่ตรงหน้าหรือน้อง แต่ถอดมุรู้สึกว่าสว่างอยู่ในจิตของตัวเอง สว่างมากเหมือนไฟปลอดไล่ พอถอดมาทำใจงั้น ก็ มองเห็นตรงกลางของความสว่างมีพระพุทธรูปตั้ง อยู่เป็นพระพุทธรูปใส ๆ เหมือนที่ติ่งบนัั่นพระ ของศูนย์รวม องค์ใหญ่ประมาณพระในหนังสือ ลวดมต์ ตอนไหนนั้นมามา ไม่ค่ออะไร มีแต่ ความสงบและใจ จะบอกว่าใจเย็นเฉะก็ไม่ใช่ แต่เป็น ความรู้สึกเย็น ๆ กลาง ๆ แล้วลึกพระพุทธรูป ก็หายไป หลังจากนั้นมาทั้งสมาธิได้ขึ้น จิต ว่างง่ายขึ้น แล้วเวลาหลังคนไม่มีอีกแล้ว" ถ้าเราตั้งใจอ่านเรื่องราวประสบการณ์ภายใน ของพระธรรมทายาทหมดทุกบรรทัด ด้วยคำที่ สำคัญที่สุด ซึ่งเป็นเนื้อความแห่งความสุขที่ ไม่อาจประมาณหรือบรรยายเป็นตัวอักษรได้ จะ เหลือถ้อยคำรำพันแต่ คำ คำ คือ "หยุด นิ่ง เฉย" อย่างนี้ แค่นี้ เท่านั้น ถึงเวลาแล้วที่เราจะนั่ง ทำใจให้ "หยุด นิ่ง เฉย" อย่างนี้ แค่เน้น เท่านั้น ตอนนี้เลยดีไหม หัวใจจะได้ยินได้สักที