ผ้าห่อคัมรีและการบันทึกอักขระใบลาน : หน้า 39/108

ผ้าห่อคัมรี ผ้าห่อคัมรีมีรึมีไม่ไผ่คัน การบันทึกอักขระลงบนใบลานใช้วิธี "จาร" คือใช้เหล็กแหลมมีดเขียนเป็นตัวอักษร บนใบลาน เพราะใบลานเป็นวัสถุ ธรรมชาติที่บางเบาและคงทนถาวร มาก คัมภีร์ โบราณที่เก่าแก่ที่สุดฉบับหนึ่งของไทย คือ "ติงสนิทธุตตราสรชาดก" จารด้วยอักษรมนัส- ล้านนา เมื่อ พ.ศ. ๒๓๙๙ มีอายุ ๔๐๐ กว่าปี ก็พอจากใบลาน ส่วนคัมภีร์ใบลานที่เก่าแก่ที่สุด ที่เก็บรักษาไว้ในอุโบสถแห่งชาติ คือ คัมภีร์ สมุตปาฎิทกเทศกาล วินัยฤาฤกษ์ (ทุติย) ปะติฎก- ยุวณณนา ฉบับชาดก สร้างขึ้นในสมัย อยุธยา รัชกาลสมเด็จพระอภากษัตร เมื่อปี จ.ศ. ๒๗๒ (พ.ศ. ๒๕๐๘) จารด้วยอักษร ขอมบาลี อายุเกือบ ๔๐๐ ปี ก็ยังอยู่ในสภาพ สมบูรณ์ดี ตัวอักษรที่จารย์ยังปรากฏอ่านได้ อย่างชัดเจน อายุการใช้งานของคัมภีร์ใบลาน นอกจากขึ้นอยู่กับวัสดุแล้ว ยังขึ้นอยู่กับการ เก็บรักษา จึงต้องมีผ้าห่อคัมภีร์หุ้มไว้ชั้น หนึ่ง เพื่อป้องกันสิ่งสกปรกหรือการชำรุด ฉีกขาด เกิดเป็นธรรมเนียมการถวายผ้าห่อ คัมภีร์ใบลานขึ้น สะท้อนให้เห็นศรัทธา อันเปี่ยมล้นของผู้ถวายนั่นเอง ผ้าห่อคัมภีร์อายุเกือบ ๔๐๐ ปี ก็ยังอยู่ในสภาพ สมบูรณ์ดี พฤกษีภายใน ๒๕๖๔ อยู่ในบุญ ๓๗