นักบุญ.. ที่ไม่ขาดทุน : หน้า 106/108

นักบุญ.. ที่ไม่ขาดทุน หลายคนเข้ามามาก ทำบุญก็มาก แต่ไม่สิ้นในบุญ ซึ่งการไม่สิ้นนี้เอง ทำให้เราขาดทุน เพราะถ้าไม่สิ้น บุญจะส่งผลช้า และส่งผลน้อยชาติกว่าที่ควรจะเป็น... ดังนั้น ถ้าจะให้ถูกหลักวิชา เราต้องเปลี่ยนทั้งก่อนทำ กำลังทำ และหลังทำ เราต้องมีความสุขในทุกขณะ ที่ทำบุญหรือรับบุญ ต้องสิ้น เท่าตลอดเวลา โดยไม่ต้องไปคอยให้ทำบุญเสร็จก่อน หรือจนหลังเสร็จก่อนแล้วค่อยสิ้น ในบางครั้ง เวลาทำงานบุญก็เป็นหน้าที่ประจำ เราอาจทำจนชิน จนรู้สึกว่าเป็นภาระหน้าที่มากกว่า เป็นบุญ ก็ได้คิดเสียใหม่ โดยให้คุณค่าว่า.. ใน 60 กว่าล้านคนบนโลก มีเพียงไม่กี่คนที่ได้ทำตรงนี้ คนก็เก่งและรวยกว่ามาก ๆ ยังไม่มีโอกาสได้มาทำเลย อีกหน้าที่งานบุญที่มคุณคอมหมายให้ทำ ก็ล้วนเป็นไปเพื่อวัตถุประสงค์แห่งรังของการเกิดมาเป็นมนุษย์ ล้วน ๆ คือ ทำพระนิพพานให้แจ้ง เราจะเป็นโชคดีมาก ๆ ที่ไม่สูญเสียเวลา มนุษย์ทุกคนอยู่เท่ากันไปในเรื่องไร้สาระ ฉะนั้น ให้เราปลื้มเกิด แม้เราหน่อย ก็หน่อย แล้วได้บุญ แม้เป็นงานหยาบ แต่ถ้าเราปลื้ม ใจเราจะไม่หยาบ เพราะงานใด ๆ บนโลกนี้แล้วแต่มีปัญหา ด้วยกันทั้งนั้น แมเราจะเสียดายไม่ทำงานกับคนนี้... เราก็ต้องไปเจอคนใหม่ที่มีปัญหาใหม่อยู่ คู่ทุกคนส่วนยังไม่หมดคิดเลย ด้วยเหตุนี้... ให้เรามองปัญหาเป็นเรื่องธรรมดา โดยถือหลักที่ว่า.. "งานมี..เราทำกันไป ปัญหามี..เราก็แก้กันไป" ด้วยใจใส ๆ เย็น ๆ และปลื้มกับบุญที่ทำ เพื่อให้ดีสุขไปหล่อเลี้ยงใจให้ได้ หากทำได้อย่ยืน เราจะเป็นนักบุญที่มีแต่ทำไร ไม่ขาดทุน และบุญกุศลจะเกิดขึ้นเราอย่างมากมาย ทั้ง ๆ ที่เราทำบุญเดิม ทำงามเดิม เสียเวลาเท่าเดิม แต่บุญได้เพิ่มๆกัน...