อานุณภาพของ “สัมมา อะระหัง” และปาฏิหาริย์ของพระอธิษฐ : หน้า 64/128

อานุณภาพ “สัมมา อะระหัง” ในอดีต... พระอธิษฐ์ไปตายแล้วฟื้น... คุณครูไม่ใหญ่เคยเล่าเรื่องราวของพระภิษฐปวา ในปี พ.ศ. ๒๔๙๙ ก่อนที่จะพระภิษฐปะมวบ รททนทำอาชีพผาปขาย แต่เผาไม่ผามงปนเข้าไปกัดในคอก กดคนเลือดออก รักษาอย่างไรก็ไม่หาย แล้วยิ่งไม่หายคนเข้าเก้าไปด้วย ทำให้พระลูกชายของ ท่านที่อาศัยอยู่ที่วัดป่ากำปงเป็นหน่วงมาก จึงเขียนดงหมายบอกอควาดทีบูรณ์ให้ท่อง “สัมมา...อะระหัง” ไปเรื่อย ๆ ซึ่งพอทอดไปท่องมา อยู่ ๆ ก็เกิดปาฏิหาริย์ขึ้น คือ ดีเห็นหลงไป วัดป่ากำปงยืนอยู่ตรงหน้า ตอนที่เห็นนั้น ท่านยังไม่เคยรู้จักและไม่เคยเห็นหน้าหลงปู มาก่อนเลย แต่ก็สบ๊ายลักษณะได้ตัวว่า เป็นพระภิษฐที่มีราศีสมา และมีคุนเด่นคือมีโพ ขนาดใหญ่ ๒ เมตร ในวันนั้นหลงปูท่านบอกว่า “เอาอามินกินเข้าไปสิจะดี เดี๋ยวกาย” แต่เนื่องจากสภาพร่างกายของพระอธิษฐตอนนั้นอาจจะเต็มที่ หลังจากเห็นหลงปูแล้ว กายมนุษย์จะละเอียดจากกายมนุษย์หยาบทันทีโดยไม่รู้ตัว ซึ่งถ้าใช้พงชาวบ้านก็อ วิญญาณหลุดออกจากร่าง หรือพูดง่าย ๆ ว่าแล้วนั้นเอง และด้วยความที่พระอธิษฐู ไม่รู้ตัวเองตาย จึงคิดว่าทำไมหลังจากท่อง “สัมมา อะระหัง” แล้ว งั้นกายสบาย ไม่เจ็บ ปวดมานเหมือนเก่า แถมยังมีความสามารถพิเษษขึ้น คือดินเดินออกจากร่างตัวเองได้ ด้วย คือเทณะที่น่าจะคิดว่าตัวเองตายแล้ว แต่กลับมี Positive Thinking คือ คิดบวก ถึงขึ้นว คงเป็นเพราะอานุภาพที่ได้ท่องคาถาวิเศษ คือ “สัมมา อะระหัง” พอคิดอย่างนี้ ท่านก็รับน้อม “สัมมา อะระหัง” ใหญ่เลย คือท่องไป เท่น ไป ไป เพราะ สามารถเดินเหินขึ้นได้ เดินไปในอากาศได้ เหมือนมีอากาศเป็นแผ่นดิน แถมเดินได้เร็วกว่า