ชีวิตและประสบการณ์ที่วัดพระธรรมกาย : หน้า 101/128

อากับและอามีลูกสาว 2 คน ซึ่ง ลูกสาวคนที่ 2 คือเมียวผมครับ ตั้งแต่ม จำความได้ ก็เห็นอามาเป็นอ้อมาพนั่งอยู่บน รถเข็นแล้ว แม่เล่าให้ฟังว่า อาถูกฝันจนตาย ตั้งแต่แม่ยังเด็ก ส่วนอามานั้น ในบั้นปลาย ของชีวิตถูกลูกสาวคนโตขออ้วมเงินไปหลาย หมื่นบาท อามาเสียใจมาก จึงไปน่าย่ำจีน เกินขนาดเพื่อประชดลูกสาวคนโตล้มลง เป็นอัมพาต ภายหลังคุณแม่จึงไปอัปอาม่า ดูแลที่บ้าน ท่านเสียชีวิตอย่างสงบรวดรวยได้ 66 ปี แม่ของผมมีอาชีพเป็นครู ท่านรู้จัก คุณพ่อของผมจากเพื่อน ๆ ที่เป็นแม่สื่อให้ พ่อและแม่แต่งงานกัน และมีลูกทั้งหมด 3 คน ผมเป็นคนสุดท้อง เมื่ออดแม่คลอดลูกคนที่ 2 ออกมา ลูกคนนี้เป็นลูกสาวที่น่ารักมาก เป็นเด็กที่ เรียบร้อย ไม่รบกวนให้เท่าเหมือนเด็กคนอื่นเลย แต่ผ่านไปหลายปี ก็เริ่มสงสัย เพราะ นอกจากลูกไม่ร้องไหงเองแล้ว ยังไม่ยอมพูด ด้วย แม่จึงเริ่มพาไปรษณาตามสถานที่ต่าง ๆ พระเกจิชื่อดัง ๆ ตั้งแต่โน่นจรดได้ ทั้งพวก เข้าทรงไสยศาสตร์ที่ดัง ๆ ก็พาไปรักษา โดยอาศัยดูจากหนังสือโลกทิพย์ ในใจลึก ๆ ของแม่รู้สึกว่า ลูกสาวป่วย ธรรมดาไม่ได้ปัญญาอ่อน เพราะหน้าตาน่ารัก มาก ๆ อุปกรณ์เหมือนเด็กทั่วไป แต่จะแวไป รักษาที่แท้ง ก็ไม่มีใครรักษาได้เลย แม่มหมดเงิน ไปเยอะและเหนื่อยใจมาก ในที่สุดจึงเริ่ม ยอมรับความจริงว่า ลูกสาวปัญญาอ่อน และ เริ่มหันศึกษาหลักพระพุทธศาสนา เพื่อหา ทางพ้นทุกข์ โดยเริ่มจากไปรษณาจัดวัดชื่อดัง ๆ แมผมไปมาหมดแล้วครับ โดยดอนหลังแม่ผมไปวัดแทนพี่สาวครับ ต่อมาในปี พ.ศ. 2527 แม่นิ่วรำ แม่ ไปเรียนหนังสือ ซึ่งแมํริง เพราะว่าลูกก็มี คนแล้ว ทำเมื่องต้องไปเรียนหนังสืออิก ท่าน ฝืนอยู่หลายอาทิตย์ หลังจากนั้นไม่กี่วัน แม็ง เจอวัดพระธรรมกายจากหนังสือโลกทิพย์ ท่าน ลองพาลูก ๆ ไปวัด ตั้งแต่วันที่แมผสร้างบุญ สร้างบารมี กับหลวงพ่อและคุณยายจนถึง ปัจจุบัน ไม่ปวดอื่นอีกเลยครับ ตอนนั้นผมอายุ 4 ขวบ พี่ชายอายุ 12 ปี ตอนแรก ๆ ก็ปวดเฉพาะวันอาทิตย์ มืออาทิตย์นี้ผมจึงบอกพี่ชาย มียอคนหนึ่ง เข้ามาคุยด้วย คูไปคุยม ลุงหัวนวมเป็น อาสาสมัครช่วยงานวัด โดยให้ไปตั้งแต่เช้า ผมและพี่ชายรับฝาก พลั้งวันเสาร์ก็พักนั่งรถมาที่วัด แต่มีความลำบากจะให้ป่วย แผนกไหน พอไปถึงดิก็ไม่เห็นใครเลย หาลุง ก็ไม่เจอ จีงพากันเดินไปเรื่อย ๆ จนไปถึง โรงครัว เจาหน้า ที่โรงครัว พวกพี่ ๆ เขา ก็เรียกลวกผมทานข้าว เหมือนคุณรู้จักคุ้นเคย กันเลยครับ ตั้งแต่นั้นมาผมก็กลายเป็น อาสาสมัครที่โรงครัวครับ และไปช่วยงานใน วันเสาร์-อาทิตย์ และช่วงปิดเทอม ในช่วง ปิดเทอมนี้แหละครับ ที่ผมและพี่ชาย เจอคุณยายอาจารย์มาทรนุบูสักจันทร์ ขนยุย ทุกวัน คุณยายท่านชอบมาตรวจจดบความ เรียบร้อย ความสะอาด และมักให้พรท่าฆ่า กราบท่านว่า "ให้รวยนะ" มีหลายครั้งที่พี่ชาย ของผมเดินผ่านนานพอดี พออีพื้นมักจะสะกิด คุณยายแล้วพูดว่า "ยาย ๆ" ให้พรเด็กคนนี้ หน่อย ให้รวย ให้รวย ๆ คิำไปวรวหน่อยค่ะ ยาย" คุณยายก็รันมองหน้าที่พี่ชายและ