ความรักของแม่ที่มีต่อบุตร : หน้า 6/136

ที่ที่ท่านบอกว่าใจหรือทำความไม่สบายนให้เก่า ทำร้าย หนูน้อยตกใจตามา ไม่รู้จะทำอย่างไร ผู้ฟัง เป็นคำไม่สร้างสรรค์ มุ่งสร้างความ เกลียดชังให้เกิดขึ้น แต่ต้องดูที่เจตนาด้วย เพราะบางครั้งคำพูดมักไม่ตรงกับความตั้งใจ ที่อยากจะให้เป็น ดังเช่น เรื่องของหนูน้อย คนหนึ่ง เธอไม่เชื่อฟังถ้อยคำของแม่ เพราะ อยากไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน ๆ แม่เห็นว่า เวลาใกล้จะค่ำมันแล้วจึงไม่อนุญาต แต่หนูน้อย ซึ่งอยู่ในวัยอยากเที่ยวอยากเล่น วิ่งออกจาก บ้านโดยไม่ชีฟังคำทานของแม่ ทำให้ แม่พูดหยุดลงถึงกับพังปากไปว่า ขอให้ชวิติดายไปเลย หนูน้อยได้ยินคำแม่ดังตามหลัง ก็ไม่สนใจ เพราะรู้ตัวเต็มว่า ไม่ว่าจะด่าแค่ไหนแม่ก็ยังรัก จึงไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน ตามใจชอบในทุ่น媽 แต่งอัญมณีราวอยู่ข้างหน้า แล้วเดินเข้าไหนจะ และข้อความดิฉันก็ขอให้หยุดดูลูกน้อยตามปกติ หนูน้อยเห็นหนดอคตรค่อยๆ รีบกลับบ้าน เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้แม่ฟังน้ำตา เธอรู้แล้วว่าแม่รักลูกมาก จึงขอขวัญมากไปในใจเธอแล้วว่าแม่รักลูกมากจริงๆ แล้วจึงกล่าวอย่างย่อว่า "แม่ชอบข้าจำพูด คำใดด้วยปาก ขอคำนั้นจงอย่าเป็นจริง แต่ถ้าแม่คิดอย่างไร ขอให้สิ่งนั้นจงกลายเป็นจริงเถิด" ทันทีที่ริเริ่มจิตเช่นนี้ วันวาที่กำลังเดินมาหน้า เข้าใส่ กลับหยุดยืนแล้วเดินไปกินอาหารตามปกติ หนูน้อยเห็นหอต่อสุดวายเช่นนั้น ก็รีบกลับบ้าน เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้แม่ฟังน้ำตา เธอรู้แล้วว่าแม่รักลูกมาก จึงขอขวัญมากในใจเธอแล้วว่าแม่รักลูกมากจริงๆ แล้ว นอกจากนี้หนูน้อยยังอยู่ในอวร แม่ ตั้งใจศึกษ เล่าเรียน เป็นลูกที่เก่งและดีของแมตลอดไป นี่คือคำอย่างต่ำที่แม่ไม่ใช่สุภาพ แม้จะเป็นคำที่หากูนำใจหรือคำว่า