ข้อความต้นฉบับในหน้า
ด ม ค ช่องนี้มีคำตอบ
เป็นประจำทุกวันไม่เคยขาด ซึ่งตลอดเวลาที่เราใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ลูกมีความสุขมาก เพราะเราจะแตะไม่ทะเลาะกันเลย เขาเป็นคนดีมากใจและที่สำคัญเขาเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ยอมทำงานหนัก เพื่อหาเงินมาเลี้ยงทุกคนในครอบครัว และเมื่อหามาได้มอบให้ลูกเป็นคนเก็บทั้งหมด เวลาเขาจะใช้อะไรก็จะค่อยขออีกทั้งเขายังเป็นที่ปรึกษาที่ดีของลูก ๆ ลูกทุกคนจึงรักเขามาก ครอบครัวเราจึงเป็นเม็อครอบครัวสร่างกว่าที่ได้
การที่ฉันเป็น Family Man ถึงเพียงนี้จึงทำให้เมาเชื่อว่า เมือย่อนดีๆไว้ในวัยรุ่นของเขา พบว่าเขามีสภาพครอบครัวที่น่าสงสารมาก แม้เขาเกิดที่จังหวัดนครสวรรค์ในครอบครัวฐานะที่มีฐานะแต่หลังจากย้ายกลับไปเมืองจีนได้ไม่นาน ก็ต้องลี้ภัยสงครามกลับมาอยู่เมืองไทยพร้อมกับแม่ ส่วนคุณพ่อของเขาเสียชีวิตที่เมืองจีน เขาจึงเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่ต้องทำงานตั้งแต่ 6 ขวบ พอถึง 10 ขวบ แม่พาเขาไปฝากไว้กับญาติ ทำให้เขามีโอกาสได้เรียนหนังสือ ฝึกหัดเย็บเสื้อผ้า และเริ่มเก็บหอมรอมริบ หยิบยืมเงินจากญาติ มาเปิดร้านตัดเสื้อเป็นของตัวเอง แต่ไม่นานร้านก็ต้องปิดตัวลง เพราะคู่แฝงไม่ได้แม้จะเป็นแบบนี้แต่หัวใจของเขาก็ไม่ยอมแพ้ เขาจักกลับไปทำงานเป็นลูกจ้างในร้านตัดเสื้ออีกครั้ง และยอมอดทนมากปีจนถึงช่วงอายุ 25 ปี จึงมีช่องทางได้เปิดร้านตัดเสื้อที่อำเภอพระประแดง
นับแต่นั้น ชีวิตของเขาก็โชติช่วงขึ้น
มีรายได้เป็นกอบเป็นกำ จนกระทั่งพบรักกับลูก ที่มีอาชีพเป็นช่างตัดเสื้อเหมือนกัน แต่หลังจากแต่งงานแล้ว เขาก็ให้ลูกทำหนัก เลยจะให้ลูกเป็นแม่บ้าน คอยดูแลลูก ๆ เท่านั้น
เขายอมทำงานหนักจนสามารถขยายสาขาได้ แต่เขาไม่เคยสนับสนุนให้ลูก ๆ ทำอาชีพนี้เลย แถมยังปลูกฝังลูก ๆ อีกว่า อย่าไปอาชีพนี้ โดยส่งลูกเรียนสูง ๆ เรียนดี ๆ เพื่อไปหาอาชีพที่ดีกว่านี้ เพราะเขาลำบากมากต้องหลังคอหลังแข็ง ปวดหลังปวดมือ ตับเย็บเสื้อผ้าไม่ได้หลับได้นอน บางทีก็ดี 1 ดี 3 อีกทั้งยังต้องเปิดร้านตั้งแต่ 9 โมงเข้า ถึง 3 ทุ่ม และต้องเปิดร้านทุกวันโดยมีวันหยุดเพียงวันเดียวในรอบปี คือ วันตรุษจีน
การปลูกฝังของเขาสำเร็จจริง ๆ ค่ะ ลุก ๆ ทั้ง 3 คน ไม่มีใครมีความรู้เรื่องการตัดเสื้อผ้าย่างลำ้ลึกเลยสักคน และตั้งหน้าตั้งตาเรียนจนจบปริญญาตรี คณะวิศวกรรมศาสตร์ หมดทุกคน แม่จึงได้ศึกษาต่อระดับปริญญาโทในต่างประเทศถึง 2 คน ส่วนลูกคนกลางไม่ออมไปเรียนต่อนอก
ลูกคนกลางนี้และค่ะ ที่มีครอบพ่อของเขาทำแต่มบ ชวนพ่อปวดพระธรรมกายมานานกว่า ๑๐ ปีแล้ว จนทำให้สามีของลูกมีความปวรนรัล ค ่า เกิดมาชาติยากจะทำบุญเป็นประจำรองสักครั้ง แต่ผ่านมานานถึง 9 ปี ก็ยังไม่สำเร็จเลยค่ะ ทำให้ความรู้สึกนี้คาใจเรื่อยมา
จนกระทั่งมีสัญญาณอันตรายเกิดขึ้น