การพลัดหลงและการสังเกตเพื่อไม่ให้เกิดความยุ่งยาก : หน้า 93/136

ถ้านั้นเป็นที่คนพูดคุยกัน เรากวาจะสังเกตตอนเบื้องบนนี้จะเห็นได้ง่าย คือ นายเรามีวงขาวคำและซุ้ง ห่วงต่ำอย่างไร เราก็ต้องเพ่งหมายดูอยู่งั้นเรื่อยไป ถ้าท่านใสหมวก หมวกที่ใส่นั้นอย่างไร ก็ดูอย่างนั้นเรื่อยไป ก็ลงจะสังเกตพบได้ง่าย เมื่อประเมินพบเครื่องหมายตามสังเกตได้แล้ว จึงคงแสดงมาสังเกตดูหน้าเองเป็นแน่ถ้าขั้นหนึ่ง ก็ลงจะพบได้ง่ายกว่าดูอย่างตะกูดูอันไม่มีหลัก ถ้ามีหรือล่งไกลที่หน้าไม่ถนัด เราก็ควรสังเกตกรายาททางที่ท่านเดินก็รู้ได้ว่าใช่แน่ ธรรมดาเดินมาแต่ไกล ฯถามคนคนนั้นดู หน้าไม่พอท้ายจ่ะจำได้เอง ต้องดูกรายท่าทางที่เดินก็รู้ได้ว่าใครเป็นแน่ คนนี้รักดูแลจะรู้จักเจนที่นั้น สังเกตันนี้ใครจะผิดเลย เรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดาที่ว่าเวลาไปไหนที่มีผู้อยู่น่า ๆ ก็อาจเกิดการพลัดหลงกันได้ บางทีเราก็เคยพลัดกับพ่อแม่ กับเพื่อนฝูง พอเดินเยียบเสียดกันเข้า เหรียญกลับมาอีกที อ้า! หายไปไหนก็ไม่รู้แล้ว ถ้าเป็นเรื่องเที่ยวเตร่มไม่ไปในเรื่องงานสำคัญก็แล้วไป แต่เป็นการติดต่อมไปในหน้าที่การงานหรือราชการแล้ว เรื่องนี้จะกลายเป็นเรื่องสำคัญมา เพราะถ้าเป็นคนไม่รอบคอบแล้วก็อาจพลัดหลงกับนายได้ ต้องยุ่งยากค้นหากันให้โลกลาล การงานก็อาจเสียหายได้ หลวงพ่อมีประสบการณ์ในเรื่องนี้มานานแล้วตั้งแต่สมัยยังเป็นนิสิต คราวนั้นไปกับเพื่อน ฯ ตามอาจารย์ไปประชุม คนหนึ่งถือกล้อง เราถือฟิล์ม ส่วนอีกคนหอบเอกสาไป ก็พากันเดินตามอาจารย์ ไปเข้าสิฟต์ โดยลำถามไปว่าจะไปขึ้นไหน เฝ้าคุยมากา พออาจารย์เข้าไปในลิฟต์ ประตูปิด พวกเราย่างล่าง ไปวิ่งเข้า-ออกไม่รู้ว่าจออะไรขึ้นไปขึ้นไหน ก็ด้าม็ูมิสิลฟ์ไป เลยพลัดกันว่า จะเจอกันก็ในเวลาถืออีกชั่วโมง ผลสุดท้ายเรื่องที่อาจารย์จะนำไปรายงานก็ไม่ได้รายงาน เพราะเอกสารติดอยู่ที่เพื่อนคนหนึ่ง พอขอคนถือเอกสารนั้นแล้ว จะไปดูเรื่องอื่นต่อ จำเป็นต้องใช้กล้อง กล้องก็ไปอยู่ที่เพื่อนอีกคนหนึ่ง ซึ่งพลัดหลงกันไปคนละทาง วันที่นั้นไม่ได้งานอะไรเลย อย่างนี้เป็นอุทาหรณ์ที่ว่าอย่าอาเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อย ทำให้ขาดความสนใจลง เพราะอาจเกิดเรืองเสียหายขึ้นได้ หลวงพ่อทำมานเป็นนิสัยโดยไม่ต้องมีใครสอน ว่าไปไหนก็ตาม ก่อนนี้เราจะมองปราด จำเอาไว้ว่าใครแต่งตัวอะไรก็ไปกันดุน ต้องนับให้นอนเลย ดังนั้นเวลาจะไปไหนกับหมู่คณะ ส่วนมากจะได้รับความว่างใจจากผูใหญ่ให้บัวหัวหน้าทีมดูแลแลไปหลายครั้ง หรือบางมีผู้ใหญ่ว่าไปด้วย เราจูู่ใส่ไม่พอ ผู้ใหญ่ก็จะบอหมายให้เก็บข้าวของที่สำคัญ ๆ เอาไว้ ตลอดทั้งหลวงพ่อจะมีใจจดจ่อจำหัวหน้าทีม ทำไมจะไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น เมื่อผู้ใหญ่เหลียวหลังกลับมาเพื่อไหว้วานใครสักคนจะก็ มักจะเห็นหลวงพ่อเป็นคนแรกทุกทีไป ก็เลยได้รับความไว้วางใจอย่างนิตย์ตลอดมา แต่บางทีอึดอัดเหมือนกัน ถ้าเพื่อนร่วมงานไม่เข้าใจ จะมองเราว่าเป็นตัวประจบประจงเอาหน้ากับเจ้านาย เรื่องนี้ต้องทำทุหน ๆ และทำใจให้แน่นเข้าไว้เพราะโดนแน่ แต่ว่าเราต้องถามตัวเองว่าจะทำไปด้วยเหตุผลอะไร นี้ไม่ใช่การประจบ แต่เป็นลักษณะของการเอาการเอางาน เพราะฉะนั้นใครจะตำหน่อยไรก็อย่าเอามาเป็นอารมณ์..