ความสำคัญของการทำบุญในสมัยพระสัมมาสัมพุทธเจ้า : หน้า 12/136

หรือมาเติกขะเรื่องของ นายติณบาล ที่ในสมัยองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เขาเป็นยาจก ที่อยากทำบุทธอกฐิญจมาครัง จึงเอาเสื้อผ้าที่มีเพียงชุดเดียวไปบ่าย จนตัวเองต้องนุ่งใบไม้ ตรงจุดนี้ขอถามว่า..นายติณบาลทำบุญจบหมดตัวไหม? คำตอบคือ หมด ซึ่งคนที่ทำบุญที่วัดพระธรรมกายยังทำไม่ได้เท่าเขา เพราะทำแล้วมียื้อผ้าใส่ ไม่เห็นมีใครหมดใบไม้ และด้วยบุญนี้ก็ส่งผลบันดาลให้พระราชาพระราชทานทรัพย์ให้ จนนายติณบาลได้กลายเป็นเศรษฐีในชาตินั้นเป็นอัครรวย หรือมาดูกันนิของ จุตพลาภภูพรามณ์ สองสามีภรรยา ที่จามากถึงขนาดไม่มีผ้า จะใส่ คือ มีผ้าหมี่ที่ใช้คลุมกายเพียงผืนเดียวเท่านั้น ทำให้เวลาจะออกไปฟังธรรมจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้าต้องผลัดกันไป เพราะต้องผลัดกันใช้ผืนนี้นั้นคุณกาย และด้วยความอยากจนถึงขั้นนวนนี้เอง พระสัมพุทธเจ้า จึงทรงเป็นกลลายสนิทให้ โดยทรงเทคนิคสอนให้พราหมณ์น้อยออมทาน ซึ่งพระองค์ทรงยอมอดทนเทคนิคสอนตั้งแต่ปฐมยามจนถึงปัจฉิมยาม คือ เทคนิคถึงเข้าเลย เพื่อเปิดใจให้พราหมณ์ออมสะสมผ้าห่มกายที่มีอยู่เพียงผืนเดียวมากวย