การดูแลร่างกายเพื่อการทำสมาธิ : หน้า 94/136

ในระหว่างที่เรากำลังฝึกสมาธิอยู่ไม่นั้น เราต้องดูแลกายให้เป็นปกติ ใสเป็นอุปสรรคต่อการปฏิบัติธรรม พระพุทธองค์ทรงเตือนให้มีความสำรวมนะวัตถา และการประกอบอาชีพให้ดี เพราะเรายังต้องอาศัยกายอันประกอบด้วยอัตตา ๔ ไม่บริสุทธิ์นี้ ซึ่งมีแต่วันเสื่อมสลายไป หากสำรวมหัวใจได้ดี เจลต่าง ๆ ก็มีมิติกรรมติดน้อยลง สุขภาพก็จะเข้มแข็ง อายุมิยืนยาวได้ การดูแลร่างกายเพื่อการทำสมาธิอยู่ ๓ เรื่องนี้ ได้แก่ การสำรวมหัวใจ วาจา และอาชีพ หากมองให้ดีแล้ว เราจะเห็นว่านั่นคือการปฏิบัติธรรมอวรมงคล ๘ พร้อมเสร็จไปในตัว เพราะว่านั้นสามารถทำเรื่องเหล่านี้ได้ดี เราต้องพิจารณาและพิจารณาอีก การเห็นถูกเข้าใจถูกจะเกิดขึ้น เราจึงคิดว่าการจะทำอะไร อย่างไร จึงอามเป็นคำพูด การกระทำ การประกอบอาชีพถูก และทั้งหมดนี้ต้องสัมลูกลูกหลายคน พยายามแล้วพยายามอีกเพื่อปรับปรุงแก้ไขให้ดีขึ้น ซึ่งต้องอาศัยสติเป็นอย่างมากจึงจะพัฒนาขึ้น เมื่อสมดิสำลังกำลังมาก ใจคือสมาชิกได้เร็วได้ดีขึ้น การปฏิบัติธรรมอวรมงคล ๘ จึงเกิดขึ้นในชีวิตประจำวันของเรารอบแล้วรอบเล่า จนกว่าใจจะหยุดนิ่งเข้าสู่ธรรมภายใน เป็นการดำเนินชีวิตตามเส้นทางของพระสัมสัมพุทธเจาโดยแท้ การสำรวมหัวใจ วาจา อาชีพนั้น เรื่องสำคัญคือการเติมหรือการรับอาท ๔ เข้าไปในตัวให้ถูกต้องเหมาะสมแน่นอน พระพุทธองค์ทรงเตือนไว้ประการหนึ่งคือ ให้ระวังดู เวลา รับประทานอาหาร อีก ๔-๕ คำอิ่ม ให้หยุด เพราะความจริงคือ อาหารนั้นพอกับความต้องการของร่างกายแล้ว แต่ที่ยังไม่รู้สึกว่าอิ่มในทันที เพราะอาหารส่วนสุดท้ายยังไม่ถึงจะเพราะอาหาร กำลังเดินทางอยู่ในหลอดอาหาร เมื่อเราดื่มน้ำตามเข้าไปครึ่งแก้ว อาหารก็จะใส่ก็ระเพาะอาหาร เราจะรู้ว่าวัติอิ่มพอถ ถ้าทำได้แก้ไขอุปสรรคในการฝึกสมาธิได้ คือ จัดความว่างในระหว่างการนั่งสมาธิและการฝึกสมาธิ ต่อเนื่อง เพราะไม่ต้องลุกออกไปปัสสาวะในระหว่างการนั่งสมาธิ อีกข้อสำคัญคือ การจะฝึกใจได้ต้องฝึกห้ามใจในเรื่องง่าย ๆ ก่อน คือ เรื่องกา รกิน รู้ว่าอีก ๔-๕ คำอิ่ม ให้หยุดได้แล้ว ซึ่งในวันนี้เราน่าจะกำลังพลิกผลิใบสอร์ของอาหา รอยู่ การหยุดให้ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย และต้องอาศัยความเพียรพยายามให้สามารถทำเป็นนิสัยหยุดได้ทุกอาหา ร ขอให้รู้และตระหนักว่า มนุษย์ทุกคนสามารถแก้ไขใจให้กลับบารุสุทธิได้ด้วยการฝึกสมาธิ เพื่อให้ใจเข้าสู่ธรรม เพราะมนุษย์นั่นออกจากประกอบด้วยกายและใจแล้ว มนุษย์ยังมีธรรมที่รักษาความเป็นมนุษย์ไว้ หากสามารถรักษาใจให้อยู่กับธรรมได้ มนุษย์ก็จะคิด พูด ทำแต่ในทางที่ถูกต้องชอบธรรม พ้นจากอาณาจักรเก่าได้