หัวใจแห่งการทำความดี : หน้า 41/140

ศิลปินแห่งชาติสาขาขาวรวงศ์ศิลป์ในท่านหนึ่งกล่าวไว้ว่า “หัวใจคนนั้นเป็นของเปล่า หัวใจของคนบางคนใหญ่พอที่จะรองรับมนุษย์ตลอดทั้งหมดเอาไว้ แต่สำหรับคนบางกลุ่ม หัวใจของเขามีหน้าที่เป็นเพียงม้านั่งขนาดจีวร คอยสูบฉีดเลือดไปเลี้ยงแขนขาของตัวเองเท่านั้น ไม่สามารถเป็นแหล่งผลิตความรักที่มีต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้แม้แต่น้อย”* บุคคลสำคัญที่จะกล่าวถึงต่อไปนี้ คือ ผู้มีหัวใจประเภทแรก ที่มีความรักต่อเพื่อนมนุษย์และยืนหยัดอุทิศตนทำประโยชน์แก่ผู้อื่นตลอดมาเป็นเวลานาน ด้วยการทำหน้าที่ผู้นำรถผู้นำบุญ พาคนไปทำความดี “ผู้นำรถ” กล่าวสั้นๆ ก็คือ ผู้นำบุญ ที่ทำหน้าที่ยอดกัลยาณมิตรนำสัชสนไปสั่งสมบุญที่วัดพระธรรมกาย ภารกิจของผู้นำรถเริ่มจากการขวนคนไปวัดให้ได้จำนวนหนึ่งก่อน จากนั้นจึงไปติดต่อว่ารถให้พอเหมาะกับจำนวนคน และรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดยานตนเอง ในขณะที่เดินทางไปวัด ผู้นำรถยงทำหน้าที่สร้างบรรยากาศให้ทุกคนอยู่ในบุญตลอดเส้นทาง ด้วยการจัดกิจกรรมต่างๆ เช่น สวดมนต์ทำวัตรเช้า-เย็น เล่าธรรมะ พูดคุย แนะนำให้เตรียมตัวทำกิจกรรมต่างๆ ที่วัด เมื่อวัดแล้ว พวกเขายังคอยใส่ใจดูแล อำนวยความสะดวกแก่ทุกคนอย่างดีที่สุดที่จะทำได้ และเป็นต้นบุญต้นแบบที่ดีในทุกๆ ด้าน หลังเสร็จงานบุญ ผู้นำจะพาทุกคนไปขึ้นรถที่จุดจอดรถ และเดินทางกลับก็ล้วงคำอนุโมทนาบุญพูดคุยใจทุกคนให้เต็ม Jong เป็นต้นบุญต้นแบบที่ดีในทุกๆ ด้าน หลังเสร็จงานบุญ ผู้นำจะพาทุกคนไปขึ้นรถที่จุดจอดรถ และเดินทางกลับก็ล้วงคำอนุโมทนาบุญ พูดคุยใจทุกคนให้เต็มเนินเก็บบาน และเชิญชวนให้วัดครั้งต่อไป เรียกว่าชนะเทศท่ำหน้าที่ผู้นำรถ หากมีเวลาลับตาทำสมาธิแล้ว พวกเขาจะต้องทำเพื่อคนอื่นเกือบตลอดเวลา *เลขธีร์ ประสิทธิวุฒิ (๒๕๔๑). โลกเปลี่ยนต้องเปลี่ยนโลก. หน้า ๑๙.* มิถุนายน ๒๕๕๙ อุในบุญ ๓๙