การทนต่อทุกข์เพื่อความสำเร็จ : หน้า 94/140

ทนต่อทุกข์เขาเท่านั้น ได้แก้ ทนป่วย ทนไข้ ถ้าไม่เจ็บหนักก็ต้องออกไปติดตามดูการทำงานของลูกน้อง ถ้าปล่อยปล่อยอาจมีสิ่งรบกวนจิตใจไปแล้วเสียหายได้ ทนต่อการกระทบกระทั่ง เพราะการปกครองคนหมู่มาก ย่อมมีการกระทบกระทั่งกันเกิดขึ้นบ้าง ก็ต้องทนต่อความนิสัย ทนคำ นินทา อดใจต่อการยั่วย่ำของเสล เช่น อดใจต่อคำชม คำสรรเสริญต่าง ๆ ถ้าเผลอตัวไปกับคำชื่นชมต่าง ๆ เราอาจประเมินกำลังศักยภาพของตนผิดพลาดได้ ความมุ่งหวังเป็นหนทางแห่งความเสื่อม ธรรมเรื่องที่ ๔ จากะ คือ เสียสะล ในขณะที่ทำงานไปและพยายามฝึกฝนจะ ทะมะ และปณิธาน ไปด้วย มีเรื่องที่จะต้องการความเสียสะของเราเกิดขึ้นตามมา การเสียสะเกิดขึ้นหลายประการ ได้แก่ • สะเวลา สะเวลาถาถล่มลานอน บางครั้งต้องติดตามงานให้เสร็จจนถึงก็ดี or บางครั้งต้องถูกปลูกเต้าขึ้นไปดูแลแก้ไขความผิดพลาดที่เกิดขึ้น • สะความรู้ความสามารถ ความรู้ความสามารถบงชอบไรไม่ได้ เมื่อต้องการคนมา ช่วยงานแบ่งเบากระงานต้องให้ความรู้แก่เขา และบางทีความรู้ที่เป็นความลับของเราจะรั่วไหล ไปบ้าง ก็คงต้องยอมละ • สะอารมณ์ ต้องสะอารมณ์เสียอารมณ์ดูทั้งหลายจากการทำงาน จากความเห็นไมตรงกัน ฯลฯ หากจะทำให้การสะอารมณ์ตรงนี้ง่าย ๆ ก็ต้องฝึกฝนบ่อย ๆ • สะทรัพย์สินของ ถึงเวลา ถึงจังหวะโอกาสที่เหมาะสม ก็มีการวางแผนไว้ให้แก่ลูกน้อง คนนำงานด้วย ตอบแทนในที่เขาทำงานติดตามเรา ให้จ่ายได้ง่ายให้ทำงาน ธรรมทั้ง ๔ ประการ คือ สัจจะ ทะมะ นิมิต และจกะ เมื่อฝึกงานไปจะเกิดตามกันมาเป็นชุด จึงจะเกิดเป็นสัจจะขึ้นมา ทั้งหมดเป็นเรื่องเดียวกัน ไม่ใช่แยกเป็น ๔ เรื่อง เรียบเสมอเหมือนเพชรเม็ดหนึ่งซึ่งทั่งสีสวย เนื้อแก่ง น้ำดี สะท้อนแสงแวววับ มันไม่แตกออกมาอย่างใดอย่างหนึ่งโดยจุดเริ่มต้นต้องเป็นคนมีศรัทธา เชื่อคำสอนของพระอรหารเจ้า เชื่อในกุศลแห่งกรรม เชื่อบุญบาปโลกนี้โลกหน้ามีจริง เมื่อคุณคิดจะดำเนินกิจการบนความถูกต้อง ให้วามาดความสำคัญของคุณภาพสินค้า มาก่อนกำไร นั่นคือเริ่มต้นงานด้วยสัจจะ เป็นการเริ่มต้นที่ถูกทางแล้ว แต่จำเป็นต้องศึกษาให้เข้าใจรอบด้านว่า ความถูกต้องประกอบด้วยความรับผิดชอบด้าน ฯ ต้น และธรรมชาติงของความรับผิดชอบเหล่านี้จะทำได้สมบูรณ์จะต้องฝึกฝน ขัน และจกะให้ถึง ๆ อย่างไร้ดั้ง ถ้าคุณทำได้เช่นนี้ กิจการก็เจริญเติมโตยังยืนได้ ทรัพย์ก็มั่งคง ชีวิตก็มั่นคง สมบูรณ์ ด้วยมิตรหลาย ลูกน้องบริวาร และเป็นชีวิตที่ได้ส่งสมบูรณ์ ละเว้นจากบาปอกุศล จึงเป็นชีวิตที่อยู่ในโลกอย่างเป็นสุข ตายแล้วก็ไปสวรรค์