การให้ทานและการเลือกกรรมดี : หน้า 7/132

แล้วละอารมณ์ก็โล้นเสีย ไม่ยิ่งมิถ่อมั่น ก็ไม่เท่า แต่จะอารมณ์เดียว คือ อารมณ์ดี ไม่ให้เข้าไปเสียใจกับใจ ทำใจให้หยุดนิ่ง เรียกว่าให้ธรรมรมณ์เป็นทาน ย่อมนิู่คุว์ใหญ่ เป็นทางไปสุรวนิพพาน ถือเป็นทาน อันยิ้งใหญ่โดยปรมัตถ์ สัตบุรุษจะเลือกให้ทาน คือ ไม่ใช่ว่าอยากให้อะไรที่้างนั้น หรืออยากให้ใครก็ให้คนนั้น ส่งของที่ไม่ควรให้นำมั้งแต่สุรยาเสพติด มรร พทิทำให้ประมามิวา สัตว์เพื่อการผสมพันธุ์ ภาพหรือสิ่งของที่อ้อยกามรมณ์ และอารม์เพื่อการทำจิตจิต เพราะนอกจากจะไม่เกิดบุญเกิดกุศลแล้ว ยังเป็นการพอกพูนบาปอุฬคลิด้วย ในขณะเดียวกัน เมื่อคิดจะให้ต้องเลือกบุคคลที่ควรให้ด้วย ดังที่พระพุทธองค์ตรัสว่า “วิจฉายาทนาสดลูกปลอดภัย การเลือกให้พระดกต่อรง สรเสร็จ” คือ ต้องเลือกให้แก่เน้นบาปด้วยการทำบุญในบุญเกือท่านผู้เป็นทักษิณบุคคล นอกจากนั้น สัตบุรุษจะให้เนืองนิ่ง คือ ให้ย่างต่อเนื่อง ไม่มีการวรรค์ ไม่ใช่ให้ ๆ หยุด ๆ วันไหนมีอารมณ์ก็หา ไม่มีอารมณ์ก็ไม่เท่า แต่จะมีอารมณ์เดียว คือ อารมณ์ดี ที่คิดแต่เรื่องที่เป็นบุญกุศล เมื่อทำแล้วก็มีจิตเบิกบานน่องใสในทุกๆขั้นตอน และหมุนตามนิ่งก็ญบุ้งที่นั่นน้อย ๆ เมื่อนึกถึงบุญที่นั่นบ่อย ๆ เมื่อถึงบุญก็จะขยายโตขึ้นไปเรื่อย ๆ เหมือนในสมัยพุทธกาล เมื่อพระผู้มีพระอภิคุณเจ้าประทับอยู่ ณ มหาวิหารตัววันกรุงสาฎิวดี สมัยนั้นมีอุปาลคนหนึ่ง เป็นคนยากจน เลี้ยงชีพด้วยการรับจ้างทำงาน ถึงแม้เขาจะจนแต่ก็เป็นคนมีศรัทธา เลื่อมใสในพระพุทธศาสนา หมื่นโอกาสน้อยน่าอาหรหวนความเกิดหวานคว้ามีสะอาด ประณีต ไปถวายพระเป็นประจำ อีกทั้งยังเป็นลูกกตัญญู เลี้ยงดูมารดาบิดาที่แก่เฒ่าด้วยความเคารพ เขาไม่ยอมแต่งงาน เลี้ยงด่านัทั้งสองด้วยความเต็มใจในวันพระ อุบาสกจะอุบสมศีลและให้ทานตามกำลังทรัพย์ที่หาได้ ต่อมามีเขาโลกแล้ว ไปบังเกิดในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ มีมานทองสูง ๑๒ โยชน์ พระมหาโมคคัลลานะได้จาริกขึ้นไปสวรรค์ ได้พบเห็นและถามว่า “สวนจิตรลดา”