การฝึกตนในธรรมะและคุณธรรม : หน้า 82/119

ใน การฝึกตนก็ คือ ต้องมีต้นแบบดีบฏิบัติ นำ คุณธรรมเบื้องสูงเพื่อการจัดทุกได้ในที่สุด เป็นแบบอย่างที่ดีให้ดู เพราะคนเราถึง ง ๆ นอน ๆ อยู่เลย ๆ คงขึ้นมาเองไม่ได้ จะดีได้ ก็ต้องมีกูดคอยแนะนำสั่งสอนอบรม ให้ทั้ง ความรู้ ความสามารถ นิใจคอ และคุณธรรม ความดี เขาจึงจะมีอุบายที่ดีขึ้นทุก ๆ ให้ตนเอง และระดับทุก ๆ ให้ชาวโลกได้ ๓) ในทางตรงข้าม ถึงแม้คนคนหนึ่งจะเก่ง แค่ไหน ฉลาดแค่ไหน แต่ถ้าใครก็ดี กรจะกละจะ มีลัษณะดี ยกที่จะรู้บ-ผิด ดี-ข่วง เมื่อด้สน ถูก-ผิด ดี-ชั่วไม่ได้ ความรู้ที่ได้ปกคลายเป็น ดาบสองคมที่กอญในมือคนพาล คมหนึ่งมีไว สร้างความวิบัติ เสียหายให้ตนเอง อีกคมหนึ่ง มีไว้สร้างความพินาศสมจงให้ทรัพย์สินและ ชื่อเสียงของครอบครัว วงศ์ตระกูล และสังคม ๔) คูรดีที่จะตัดสินถูก-ผิด ดี-ชั่วได้ ต้องมีธรรมะอยู่ในใจ คนที่มีธรรมะอยู่ในใจ จะ แยกแยะดีกับชั่วพื้นฐานของการดำเนินชีวิต ประจำวันได้ว่า สิ่งใดคือความจำเป็น สิ่งใด คือความต้องการ สิ่งใดคือความสุรุ่ยสุร่าย เกินจำเป็น เพราะนี่คือวิธีฝึกลดความทุกข์ ในชีวิตและวิธีฝึกควบคุมจิตใจ อันเป็น ต้นทางแห่งความเจริญงามของธรรมะ ภาคปฏิบัติทั้งหมดในพระพุทธศาสนา ดังนั้น การที่ใครได้ครูอาจารย์ฯ แบบพระสาริฐ จึงเป็นมหาโภคมหาลาภอย่างยิ่งของการเกิด มาเป็นมนุษย์ ๕) ธรรมะทั้งหมดในพระพุทธศาสนา จะออญก์ได้เต็มประสิทธิภาพ ก็ต่อเมื่อคน นั่นนำธรรมะที่ศึกษาเล่าเรียนในเวลานฤกษ์ มาฝึกปฏิบัติอย่างจริงจังผ่านกิจวัตรประจำ วันกิจวัตร และอาชีพการงานจนกลายเป็น นิสัยดี ๆ เป็นศีลธรรมประจำใจ และเป็น