มัฏฐกุณฑลีกับพระบรมศาสดา : หน้า 41/96

มัฏฐกุณฑลีคิดว่า แสงสว่างอะไรนะ จึงพลิกตัวกลับมา เห็นพระบรมศาสดาจึงคิดว่า เรามีพ่อเป็นคนพาล จึง ไม่ได้เข้าเฝ้าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่ได้ทำการต้อนรับ ไม่ได้ถวายทาน หรือฟังธรรมแม้สักอย่างเดียว บัดนี้ แม้แต่มือทั้งสองก็ยังยกไม่ไหว บุญอย่างอื่นเราทำไม่ ได้แล้ว เมื่อคิดอย่างนี้แล้วจึงทำใจให้เลื่อมใสแต่เพียง อย่างเดียว พระบรมศาสดาทรงทราบว่า มัฏฐกุณฑลี ทำจิตให้เลื่อมใสในพระองค์แล้ว ก็เสด็จจากไป พราหมณ์ผู้เป็นพ่อเมื่อฌาปนกิจร่างของลูกชายแล้ว ก็ได้แต่เศร้าโศกเสียใจคิดถึงลูกชายที่ตายไปแล้ว จึงไปเดินร้องไห้รำพึงรำพันทุกวัน ในป่าช้าใกล้ๆ ที่ เผาศพของลูกชายว่า “ลูกชายคนเดียวของพ่ออยู่ไหน จงมาหาพ่อเถอะ” ในขณะนั้น มัฏฐกุณฑลีนอนหันหน้าเข้าไปภายในเรือน พระบรมศาสดาทรงทราบว่า เขาไม่เห็นพระองค์ จึง เปล่งพระรัศมีให้สว่างจ้าขึ้น เมื่อพระตถาคตเจ้าเสด็จไปพอลับตาเท่านั้น มัฏฐกุณฑลีก็สิ้นใจ เป็นเหมือนหลับแล้วตื่นขึ้นใน วิมานทองสูงประมาณ ๓๐ โยชน์ บนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ มีนางเทพอัปสรเป็นบริวาร ๑ พัน