การออกบวชเพื่อประพฤติธรรม : หน้า 8/144

ฉะนั้น หม่อมฉันจึงขอออกบวชเพื่อประพฤติธรรม ขอให้เสด็จพ่อทรงอยู่เป็นสุขสำราญเถิด” ว่าแล้วก็ ถวายบังคมลาพระชนกชนนี มีใจเด็ดเดี่ยวดุจช้าง ที่สลัดจากห่วงเหล็กหลุดรอดไปได้ ครั้นพระราชบิดาได้ฟังแล้วก็เกิดแรงบันดาลใจ อยากบวช จึงตัดสินพระทัยเสด็จออกบวชทันที โดยไม่อาลัยในราชสมบัติเลย จากนั้น ทั้งพระเทวี หมู่อำมาตย์ราชบริพารต่างก็พากันออกบวชตาม ชาวพระนครพากันสละบ้านเรือนออกบวช จึงกลาย เป็นมหาสมาคมใหญ่ทุกคนตามพระโพธิสัตว์เดินทาง เข้าป่าหิมพานต์ ท้าวสักกะเห็นปณิธานอันยิ่งใหญ่ของ พระโพธิสัตว์ก็เกิดศรัทธา ได้ส่งวิสสุกรรมเทพบุตรไป เนรมิตอาศรมเพื่อทุกคนทั้งให้จัดแจงบริขารนักบวช ไว้ให้ครบถ้วน ทุกท่านได้บวชเป็นฤาษีแล้วตั้งใจ บำเพ็ญสมณธรรม ได้ฌานสมาบัติ ครั้นละโลกแล้ว ก็ได้ไปเสวยสุขในพรหมโลก เราจะเห็นว่า... วิสัยทัศน์ของพระโพธิสัตว์นั้น ยาวไกลข้ามภพข้ามชาติ ไม่ยอมจมปลักอยู่กับสมบัติ นอกตัว แม้จะเลอเลิศสักปานใดก็ไม่ไยดี ทรงหาทาง แหกคุกคือสังสารวัฏเรื่อยมา ในที่สุดก็ทำได้สำเร็จ คือตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าหยุดการเวียนว่าย ตายเกิดได้อย่างเด็ดขาด ดังนั้น การหาโอกาสออก บวชจะเป็นระยะสั้นหรือระยะยาว ก็นับเป็นบุญที่ บุรุษเพศทั้งหลายไม่ควรพลาด แม้เป็นหญิงก็ควร หาโอกาสประพฤติพรหมจรรย์ด้วยการรักษาศีล ๕ หรือบวชอุบาสิกาแก้ว เพื่อสั่งสมเนกขัมมบารมีให้ แก่รอบยิ่งขึ้น ไม่เช่นนั้นเราก็จะถูกตรึงติดอยู่กับ เครื่องพันธนาการทั้งหลายไป.. “เครื่องผูกที่ทำด้วยเหล็ก ทำด้วยไม้นักปราชญ์ ไม่กล่าวว่าเป็นเครื่องผูกที่รัดแน่น ความยินดีใน ทรัพย์ ในบุตรภรรยา เป็นเครื่องผูกที่มั่นคงยิ่ง แก้ ออกได้ยาก ทำให้ใจตกต่ำ ผู้มีปัญญาละกามสุข เหล่านี้หลีกออกได้ ย่อมพบสุขอันเป็นอมตะ”