ความประเสริฐของพระพุทธเจ้า : หน้า 105/144

" ความประเสริฐของพระนั้นอยู่ตรงที่ แม้ยังไม่หมดกิเลสแต่ก็รู้ ว่าตัวเองยังดีไม่พอ แล้วก็รู้ด้วยว่าวิธีแก้ไขจะต้องอาศัยคำสอนของ ท่านผู้รู้จริง คือ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า นำมาเป็นแม่บทในการแก้ไข ตนเอง ความประเสริฐของพระนั้นอยู่ตรงที่ แม้ยังไม่หมดกิเลสแต่ก็รู้ว่าตัวเองยังดีไม่พอ แล้วก็รู้ ด้วยว่าวิธีแก้ไขจะต้องอาศัยคำสอนของท่านผู้รู้จริง คือ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า นำมาเป็นแม่บทในการ แก้ไขตนเอง จึงตั้งใจบวชเพื่อจะปราบกิเลสตามที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแนะทรงสั่งสอนเอาไว้ ครั้นเมื่อบวชมาศึกษาคำสอนของพระพุทธองค์แล้ว ก็ลงมือทำตามด้วยการควบคุมกาย วาจา ไม่ให้ก่อความเดือดร้อนแก่ผู้อื่น และไม่ก่อความเดือดร้อนแก่ตัวเอง ด้วยการรักษาศีลตามคำสอน ของพระองค์ ต่อมาก็ตั้งใจฝึกสมาธิ ควบคุมตัวเองให้มีสติสัมปชัญญะอยู่ตลอดเวลา แม้ในความคิดก็เลือก คิดแต่ในสิ่งที่ดีงาม จากนั้นก็ตั้งใจพากเพียรพยายามศึกษาคำสอนของพระองค์ให้เข้าใจถ่องแท้และเพียรพยายาม แก้ไขความประพฤติทางกาย ทางวาจา ทางใจมาตามลำดับ ตัวเองปราบความไม่ดีไปถึงไหนก็รู้ ตัวเองเหลืออีกเท่าใดก็รู้ สิ่งเหล่านี้เป็นความประเสริฐมาตามลำดับของพระจากความประเสริฐเหล่านี้ทำให้หมดความ ทุกข์ หมดกิเลส หมดความไม่ดีไม่งามต่างๆ ไปตามลำดับ แล้วความรู้จริง ความเข้าใจถูกต้อง ต่อโลกต่อชีวิตก็จะเพิ่มพูนขึ้นมาโดยลำดับ ทำให้ตัวเองไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร และไม่เป็นพิษ เป็นภัยต่อตัวเองด้วย มื้อ ยิ่งไปกว่านั้น แม้ยังเทศน์อบรมใครไม่ได้ แต่อย่างน้อยที่สุดการดำเนินชีวิตที่เป็นอยู่แบบพระ ก็แสดงให้ชาวโลกรู้ได้ว่าจริง ๆ แล้วชีวิตคนเราไม่ต้องการอะไรมากนัก เพียงแค่อาหารวันละ ๒ มื้อหนึ่งก็ไม่มาก ไม่มีความจำเป็นจะต้องรับเข้าไปมากกว่านั้น เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มที่เป็นของจำเป็น แก่ชีวิต ก็ไม่ใช้อะไรมาก เพียงไตรจีวร ๑-๒ ชุด ก็ใช้ได้แล้ว ไม่ต้องการเสื้อผ้ามากเป็นตู้ ๆ ที่อยู่อาศัยก็ไม่จำเป็นต้องโอ่โถงตกแต่งวิจิตรพิสดารอะไรมาก เรื่องป่วยไข้โอกาสจะป่วยก็ยาก เพราะ ไม่ได้ถล่มทลายสังขารตัวเอง มีความระมัดระวังไม่เอากายไปทำความล่วงล้ำเกินใคร พยายาม ที่จะรู้ประมาณในความสะดวกความสบาย ไม่ให้เกินไป ไม่เอาแต่ใจจนเกินไป ความป่วยไข้จึงยาก จะเกิด ถ้าจะมีความป่วยไข้ก็มักจะเกิดจากผลกรรมในอดีตที่ตามมา ก็เป็นเรื่องที่ต้องทนกัน แต่ กรรมใหม่ก็พยายามทำดีที่สุด ไม่สร้างกรรมชั่วขึ้นมาอีก สิ่งเหล่านี้เป็นความประเสริฐทางพฤติกรรมที่แสดงออกมาให้โลกภายนอกได้เห็น ได้ถือเป็น ตัวอย่างในการดำเนินชีวิต เพราะชีวิตพระทำให้แยกออกได้ง่ายว่า อะไรคือความจำเป็นที่ขาดไม่ ได้ และอะไรคือความต้องการเพื่อช่วยอำนวยความสะดวกสบาย