ประสบการณ์การวางยาสลบและการรักษาอาการทางตา : หน้า 114/144

66 ตอนที่วิสัญญีแพทย์ทำการวางยาสลบ จิตใจของผมได้สัมผัสกับหลวงปู่ (หลวงพ่อ วัดปากน้ำ) ท่านมาปรากฏให้เห็นในรูปของรูปหล่อทองคำองค์ใหญ่ จากนั้นรูปหล่อ ทองคำของหลวงปู่ก็กระจายออกเป็นองค์เล็ก ๆ ดูระยิบระยับไปหมด แล้วก็หายไป พร้อมกับการเข้าสู่ภวังค์โดยไม่รู้สึกตัวของผมในเวลาต่อมา การเขียนด้วยมือแล้วจะให้เปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่น 99 ของผมได้รับผลกระทบจากการกระแทกและถูก ผมทำไม่ลง ผมฝืนใจอยู่ต่อไปอีกไม่ได้จึงลาออก แล้ว กระจกบาดอย่างรุนแรง หมดโอกาสที่จะมองเห็นอีก ไปทำงานกับหนังสือพิมพ์อีกฉบับหนึ่ง ในช่วงที่ผม ต่อไป พ่อแม่ญาติพี่น้องต่างสิ้นหวัง มีเพื่อนของผม ลาออกจากหนังสือพิมพ์เดิมนั้น มีคนบางคนใช้ คนหนึ่งได้ติดต่อไปทางแพทย์ผู้ใหญ่ของโรงพยาบาล คอลัมน์เก่าของผม และนามปากกาเดียวกับผม ไป ศิริราช เพื่อให้ผมได้อยู่ในความดูแลของแพทย์ เขียนว่าวัดพระธรรมกายโดยการดัดแปลงสำนวนลีลา ผู้เชี่ยวชาญด้านจักษุโดยตรง พอรุ่งขึ้นวันที่ 6 ตุลาคม การเขียนให้เหมือนกับผม ซึ่งการกระทำที่เกิดขึ้น ผมถูกส่งตัวไปที่ตึกกาญจนาภิเษก โรงพยาบาลศิริราช ครั้งนั้น ทำให้กัลยาณมิตรของวัดพระธรรมกายเข้าใจ และอยู่ในการดูแลของอาจารย์แพทย์ตั้งแต่บัดนั้น ผิดอย่างมาก นอกจากนั้นยังทำให้ผมต้องกลายเป็น คนอกตัญญูต่อพระผู้ใหญ่หลายท่านแต่อย่างไรก็ตาม เป็นต้นมา ในระหว่างนั้นมีการหยอดยารักษาอาการอักเสบ ผมก็ยังโชคดีที่มีพี่กัลยาณมิตรทั้ง ๓ ท่าน คอยให้ ตาทั้ง ๒ ข้าง ทุก ๆ ๑ ชั่วโมง มีการทดสอบสายตา กำลังใจและให้ความเข้าใจอยู่เสมอ ๖ และจอประสาทตารวมทั้งเลนส์ตาอยู่เป็นระยะ ๆ พยายามรักษาสภาพตาไม่ให้มีการเหลือกถลนออก ในขณะที่ผมทำงานอยู่กับหนังสือพิมพ์ฉบับใหม่ แพทย์ให้ความหวังว่า สิ่งที่คณะแพทย์ทำได้ดีที่สุดคือ ในคืนวันที่ 5 เข้าวันที่ ๗ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๗ ระหว่างขับรถจากที่ทำงานกลับบ้าน ผมอ่อนเพลีย จากการทำงานมาก จึงหลับในขณะขับรถ และประสบ มาจนน่าเกลียด การรักษาเพื่อให้มีโอกาสมองเห็น นั้นค่อนข้างจะเลือนราง นอกจากจะมีปาฏิหาริย์มา อุบัติเหตุอย่างรุนแรง จนรถพังยับเยินทั้งคัน ทำให้ ช่วยเท่านั้น ผมเรียนหมอไปว่าพร้อมที่จะอุทิศตัวเอง ข้อมือซ้ายหัก กะโหลกระหว่างตาซ้ายและตาขวาร้าว เพื่อความก้าวหน้าให้กับวิทยาการด้านนี้ แต่หมอก็ และที่ร้ายแรงยิ่งกว่านั้นคือ ต้องสูญเสียดวงตาทั้ง ๒ แย้งว่า “การที่แพทย์จะทำอะไรลงไปต้องหวังผลและ ข้าง เหตุเกิดที่ถนนประชาราษฎร์สาย ๑ ใกล้สถานี ไม่คิดจะนำคนไข้ไปเป็นหนูทดลองยา” แต่ผมก็ตอบ ตำรวจเตาปูน มีผู้นำส่งโรงพยาบาลเกษมราษฎร์ ผม หมอไปว่า “ถึงแม้ปล่อยไว้อย่างนี้ ชีวิตก็ตกอยู่ใน มารู้สึกตัวตอนประมาณ ๐๖.๐๐ น. ของวันที่ ความมืด ไม่มีประโยชน์อะไร สู้ให้แพทย์ทดลอง ตุลาคม ญาติและเพื่อน ๆ ของผมได้ทราบเรื่องก็ เสี่ยงผ่าตัดดูก็คงพอมีหวังอยู่บ้าง ถ้าไม่ประสบผล เดินทางไปพบแพทย์ที่โรงพยาบาลในเวลา ๐๙.๐๐ น. สำเร็จก็ถือว่าไม่มีอะไรจะขาดทุนอีกต่อไปแล้ว” เมื่อถึงเวลา ๐๙.๐๐ น. แพทย์ได้เริ่มให้การรักษาโดย วันที่ ๒ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๔๗ แพทย์ทน นำเอาดวงตาทั้ง ๒ ข้าง ที่ห้อยออกมาเป็นลูกปิงปอง ลูกซื้อของผมไม่ไหวจึงทำการผ่าตัด ก่อนการผ่าตัด อยู่นอกเบ้าตากลับเข้าที่ ได้มีการวางยาสลบและเย็บ ผมนึกถึงคุณพระพุทธเจ้าตามที่พระแนะนำ ช่วง แผลที่ตาหลายชั้น ผมมาฟื้นอีกครั้งในช่วงเย็น ระหว่าง สำคัญคือ ตอนที่วิสัญญีแพทย์ทำการวางยาสลบ นั้นแพทย์ได้แจ้งให้ญาติทราบว่า ดวงตาทั้ง ๒ ข้าง จิตใจของผมได้สัมผัสกับหลวงปู่ (หลวงพ่อวัดปากน้ำ) ๑๑๒ ๗