อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒
…ันดุเดือดอย่างนี้ว่า “ที่สุด
ในเรือนของท่านไม่มีหรือ ท่านจงถือเอาของ ๆ ท่านไปลิขิต ภิกษุนี้”
ชื่อถึงความลำเอียงเพราะความเกลียดชัง ฝ่ายภิกษุใดหลงลืมสติ ไม่รู้ตัว,
ภิกษุนี้ ชื่อถึงความลำเอียงเพราะงามใจ ภิกษุผู้นอบ…
ในบทนี้กล่าวถึงการลำเอียงของภิกษุที่มีอิทธิพลจากความพอใจ, ความโกรธ หรือความกลัว และผลกระทบที่เกิดจากการตัดสินใจในเชิงลบต่อผู้อื่น สอดคล้องกับแนวทางของพระพุทธศาสนาในการไม่ลำเอียงและการรักษาสติ ความเข้า