การวิเคราะห์และเข้าใจบทบาลี : หน้า 161/288

ประโยค - ปัญญา สมิตามิตปลาไก่ อรรถกพรวัน ปริวาร วันเดนา - หน้าที่ 874 บทว่า ธมฺโม ได้แก่ เรื่องที่เป็นจริง. บทว่า วิญญู ได้แก่ กิริยาที่โจทย์ และกิริยาที่จําลองให้การ. บทว่า สุตตาสถาน ได้แก่ อัตถิสัมปทาและอนุสาวนสัมปท. จริงอยู่ อติสรณ์อมรัญจบโดยธรรม โดยวัน และโดย สุตถูสถานนั้น เพราะฉะนั้น ภิกษุผู้ว่างอรรคิต พึงโวด้วยวัตถุ ที่เป็นจริง แล้วให้จำเลยระลึกถึงอาบัติ และยังอภิจกซ่านั้นให้ระลึก ด้วยอัญุติสัมปทาและอนุสาวน สัมปท ภิกษุผู้ว่างอรรคิตปฏิบัติ อย่างนี้. คำที่เหลือในบทว่า งูบน ก็งบนั้น นะ นี้แล. แม้ปุจฉาวิสัชนามอีกว่า "อูโบลก เพื่อประโยชน์อะไร?" ก็ตื่นเหมือนกันแล. วิฉันในอาสนาคา กล่าวหลาย พึงทราบดังนี้ : - บทกวาา ถเร จ ปริวาสติ มีความว่า เมื่อจะทำความ ดูหมิ่น ย่อมว่า "ภิญญเหตานี้ไม่รู้อะไร." บทกวาา ชิท เอปุตฺตนุสรโย มีความว่า ชื่อว่าผู้มนตรี อนุญาตแล้ว เพราะความที่ตนเป็นสภาวอันตนเองจนกแล้ว ด้วยความ เป็นผู้ถึงความลำเอียงด้วยฉันทะเป็นต้นนั้น และด้วยการนั้น และชื่อว่าผู้ถึงอธิษฐานตนเองจนเสียแล้ว เพราะความอ่อนรึ มี Traitsเป็นต้น เป็นคุณอันตนเองจนเสียแล้ว. สองบทกวาา นิรย คณาจิต ทุมมะโณ น จ สิกขาย