บ.ก. : ​ค้นหาหนังสือธรรมะ หน้า 71 / 2634

บทที่ ๑ ปฏิรูปปุถุชนให้เป็นมนุษย์ อยู่ที่การปลูกฝังความเข้าใจถูก เกี่ยวกับเรื่องโลก และชีวิตตามจริงแก่บุคคล โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อให้เกิดความคิดถูกต้อง ในการดำรงชีวิตอยู่ในโลกนี้ เพื่อให้สามารถระมัดระ

บทที่ ๑ กล่าวถึงการปฏิรูปปุถุชนให้เป็นมนุษย์ที่มีความเข้าใจถูกต้องเกี่ยวกับโลกและชีวิต ซึ่งมุ่งหวังให้เกิดความคิดที่ถูกต้องในการดำเนินชีวิต โดยอธิบายถึงกิเลสที่เป็นอุปสรรคสำคัญต่อการพัฒนาตนเอง แบ่งออก

บทที่ ๑ ๑๐. สมณพราหมณ์ทั้งหลายผู้ดำเนินไปชอบ ปฏิบัติชอบ ซึ่ง ประกาศในโลกนี้โลกหน้าให้แจ่มแจ้ง เพราะรู้ยิ่งด้วยตนเอง ในโลกมีอยู่ ถ้าท่านผู้อ่านได้พิจารณาสัมมาทิฏฐิทั้ง ๑๐ ประการดังกล่าว โดย ไตร่ตรองอย่

บทที่ ๑ นี้ว่าด้วยเรื่องสัมมาทิฏฐิที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงปลูกฝัง โดยสอนให้ผู้ที่มีความสนใจใช้เหตุผลในการไตร่ตรอง เรื่องราวเข้าใจได้ง่ายไปสู่ความลึกซึ้ง รวมทั้งการปฏิบัติธรรมที่นำไปสู่วิถีชีวิตที่เข้

บทที่ ๑ ค่า จึงตรัสว่า “ทานที่ให้แล้วมีผล ยิ่งกว่านั้น ถ้าการท่าทานดังกล่าวเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนเกิด เป็นลักษณะนิสัย ใจก็จะพัฒนาขึ้น จนสามารถตรองหาเหตุผลเกี่ยวกับ องค์แห่งสัมมาทิฏฐิระดับถัดไปได้ถู

บทที่ ๑ ของเนื้อหานี้พูดถึงเรื่องสัมมาทิฏฐิและการบูชายัญในพระพุทธศาสนา โดยเริ่มจากการเน้นคุณค่าและผลที่เกิดจากการทำทานอย่างต่อเนื่อง ซึ่งจะช่วยพัฒนาจิตใจและทำให้สามารถตรองเหตุต่าง ๆ เกี่ยวกับสัมมาทิฏฐ

บทที่ ๑ อย่างไรก็ตาม สาระสำคัญยิ่งของสัมมาทิฏฐิระดับที่ ๙ นี้ ก็คือ วิบาก แห่งกรรม นรก สวรรค์ มีจริง เป็นที่อยู่ของโอปปาติกะทั้งมวล เหตุแห่ง การเป็นโอปปาติกะ ก็คือ กรรมดีหรือชั่วที่บุคคลได้ทําแล้วอย่า

บทที่ ๑ กล่าวถึงความสำคัญของสัมมาทิฏฐิระดับที่ ๙ ซึ่งเกี่ยวข้องกับวิบากแห่งกรรมและการเชื่อในนรกและสวรรค์ การเข้าใจถึงธรรมชาติของกรรมดีและชั่วที่ส่งผลต่อการเป็นโอปปาติกะบุคคล การพัฒนาสัมมาทิฏฐิให้เกิดข

บทที่ 6 บทที่ ๒ คุณสมบัติคนดี ที่โลกต้องการ

บทที่ ๒ ขัดต้นไม้เพื่อหาเลขเด็ดไปซื้อหวยกัน อาจมีบางคนซึ่งมีโชคแล้วถูกหวยบ้าง แต่ส่วนใหญ่ล้วนเสียเงินเสียทองฟรี กล่าวได้ว่า ยิ่งเสี่ยงโชคก็ยิ่งฝืดเคือง มากยิ่งขึ้น บรรดาต้นไม้ภูเขา แม่น้ำ ตลอดจนผีสางเ

บทที่ ๒ กล่าวถึงการขัดต้นไม้เพื่อหาเลขเด็ดไปซื้อหวย โดยมีการชี้ให้เห็นถึงความไม่แน่นอนของโชคลาภและความผิดหวังที่เกิดขึ้นจากการเสี่ยงโชค นอกจากนี้ยังเสนอเรื่องราวของสิงคาลกะ ชายหนุ่มที่มีความหลงผิดแม้จ

บทที่ ๒ จากสถานการณ์ตรงนี้มีข้อพึงสังเกตว่า G). ตามที่สิงคาลกะกราบทูลพระบรมศาสดาว่า เขาไหว้ทิศ เพราะท้าตามคําสั่งของพ่อก่อนตาย จึงมีนัยว่า แม้เขาจะเคยเป็นเด็ก ดื้อรั้น อวดดีมาก่อน เขาก็อยากเป็นคนดีเหม

บทที่ ๒ กล่าวถึงการปลูกฝังคุณธรรมให้กับเด็ก ผ่านคำสอนของพ่อแม่และประสบการณ์ของสิงคาลกะที่แสดงถึงความปรารถนาที่จะเป็นคนดี แม้จะมีพื้นฐานที่ไม่ดีมาก่อน การไหว้ทิศ และการนอบน้อมต่อธรรมชาติแสดงถึงวัฒนธรรม

บทที่ ๒ การรักษาศีล เป็นการรักษาความประพฤติทางกาย วาจา ให้ บริสุทธิ์งดงาม ไม่ให้เสียหายหรือเกิดโทษด้วยความเต็มใจ ใจไม่คิดต่อต้าน หรือคิดล่วงละเมิดวินัยต่างๆ ด้วย เป็นผลให้ผู้รักษาศีลเกิดความอิ่มเอิบ ใ

บทที่ ๒ เน้นความสำคัญของการรักษาศีลซึ่งเป็นการรักษาความประพฤติให้บริสุทธิ์ตามพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า การรักษาวินัยคือการปฏิบัติตามกฎด้วยความเต็มใจ ภายใต้การควบคุมกายและวาจา แม้จะมีความคิดต่อต้านก็ต

บทที่ ๒ ๕. ปิดป้องทิศ ๖ ปิดป้องทิศ 5 หมายถึง ปฏิสัมพันธ์อันดีงามราบรื่น ไร้ปัญหา ระหว่างตัวเรากับบุคคลที่แวดล้อมเรา เราจะได้ชื่อว่าเป็นผู้ปิดป้องทิศ 5 ก็เพราะมีอริยวินัย หรือปฏิบัติอริยวินัยโดยไม่บกพร

บทที่ ๒ กล่าวถึงการมีปฏิสัมพันธ์อันดีระหว่างตัวเราและคนรอบข้างเรียกว่า ปิดป้องทิศ 5 ซึ่งต้องมีอริยวินัย นอกจากนี้ยังอธิบายถึงโลกในพระพุทธศาสนาที่แบ่งออกเป็นโลกนี้และโลกหน้า โดยโลกนี้คือที่อาศัยในปัจจุ

บทที่ ๒ ๓. เพราะอริยสาวกมีอริยวินัย จึงสามารถปิดป้องทิศ 5 ได้ และไม่ทำลายสิ่งแวดล้อมตามธรรมชาติ จึงมีชีวิตอยู่อย่างสันติสุขและเจริญ รุ่งเรือง ๔. ความมีอริยวินัย ทำให้อริยสาวกสามารถครองโลกทั้งสอง คือมี

บทที่ ๒ อธิบายถึงความสำคัญของอริยวินัยในการป้องกันทิศ 5 และการอยู่ร่วมกับสิ่งแวดล้อมอย่างสันติสุข อีกทั้งยังกล่าวถึงความสำคัญของการมีอริยวินัยในการครองโลกทั้งสองเพื่อความสุขในโลกนี้และการเข้าสูสุคติโล

บทที่ ๒ คุณสมบัติของคนดีลำดับที่ ๑ : มีความสํานึกรับผิดชอบต่อศักดิ์ศรีแห่งความเป็น มนุษย์ของตนเอง กิเลส คุณสมบัติประการแรกของคนดี คือ มีอริยวินัยควบคุมกรรม กรรมกิเลสที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ในสิงค

บทที่ ๒ แสดงถึงคุณสมบัติแรกของคนดีคือ ความรับผิดชอบต่อศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ โดยการมีอริยวินัยควบคุมกรรมกิเลสที่มี ๔ ประการ ได้แก่ 1) ปาณาติบาต 2) อทินนาทาน 3) กาเมสุมิจฉาจาร 4) มุสาวาท ซึ่งกรรมก

บทที่ ๒ แต่เป็นความคิดด้านทำลาย ดังนั้น กรรมกิเลส จึงเป็นการกระทําของคนที่ตกอยู่ในอานาจ กิเลส ซึ่งล้วนแต่เป็นกรรมชั่ว เป็นบาปกรรม พระพุทธองค์จึงตรัสเรียกว่า “กรรมกิเลส” คนดีมีสติสัมปชัญญะบริบูรณ์ ย่อม

บทที่ ๒ พูดถึงกรรมกิเลสซึ่งเป็นการกระทำที่เกิดจากอำนาจของกิเลส ที่มนุษย์ต้องตระหนักถึงความดีและไม่ทำกรรมชั่ว เช่น การฆ่าสัตว์หรือคน ลักขโมยทรัพย์สิน และล่วงละเมิดทางเพศ ซึ่งส่งผลกระทบต่อชีวิตและความสั

บทที่ ๒ ประสิทธิภาพของใจละเอียด ด้วยคุณสมบัติดังกล่าวโดยย่อแล้วนั้น คนใจละเอียดจึงมีความ กล้าหาญที่จะแอ่นอกรับผิดชอบต่อศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ของตนเอง แม้ว่าตนจะเดือดร้อนแสนสาหัสเพียงใด ก็สามารถหั

บทที่ ๒ นี้กล่าวถึงประสิทธิภาพของใจละเอียด ซึ่งมีความกล้าหาญเพื่อตอบรับผิดชอบต่อศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ แม้ว่าจะเผชิญกับความยากลำบากก็ตาม คนใจละเอียดสามารถหักห้ามใจจากการทำผิดได้ และยังพร้อมที่จะเ

๖๒ คัมภีร์ปฏิรูปมนุษย์ คุณสมบัติของคนดีลำดับที่ ๒ : มีความสํานึกรับผิดชอบต่อสังคมหรือต่อศักดิ์ศรี แห่งความเป็นมนุษย์ของผู้อื่นที่อยู่ร่วมสังคม คุณสมบัติประการที่ ๒ ของคนดี คือ มีอริยวินัยควบคุม บาปกรร

บทความนี้พูดถึงคุณสมบัติที่สองของคนดีซึ่งคือการมีความรับผิดชอบต่อสังคมและศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์ของผู้อื่น โดยได้กล่าวถึงเรื่องบาปกรรมโดยเหตุ ๔ ที่ประกอบด้วยอคติ ๔ ประการ ได้แก่ ฉันทาคติ, โทสาคติ,

สรุปเกณฑ์มาตรฐานคนดี บทที่ ๒ ด้วยพระมหากรุณาอันยิ่งใหญ่ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัส เทศนาอริยวินัยในระดับชาวบ้านไว้เป็นวินัยของคฤหัสถ์ เรียกว่า “คิริวินัย” สำหรับคฤหัสถ์หรือประชาชนทั่วไปยึดเป็นหลักประพ

บทที่ ๒ สรุปคุณสมบัติของคนดีในทัศนะของพระพุทธศาสนา มีด้วยกัน ๔ ประการ ได้แก่ ความรับผิดชอบต่อตนเอง สังคม ศีลธรรมทางเศรษฐกิจ และการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม ความรับผิดชอบเหล่านี้ช่วยให้บุคคลสามารถเป็นคนดีที่

บทที่ 3 คนดีต้องเห็นโทษของ อบายมุข๖ ៨១ บทที่ ๓

บทที่ ๔ คนเราจะเจริญตามลำพังตัวเองไม่ได้ ถึงแม้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจะตรัสว่า “ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ” แต่พระองค์ก็ทรงให้ความสําคัญกับเพื่อนมนุษย์ ที่อยู่ร่วมสังคมหรือทิศ 5 เป็นอย่างยิ

บทที่ ๔ เน้นว่าการเจริญเติบโตของมนุษย์ไม่สามารถเกิดขึ้นได้โดยลำพัง เราจำเป็นต้องพึ่งพาผู้อื่นในสังคมแม้แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ทรงต้องพึ่งพาผู้อื่นเช่นกันตั้งแต่การเลี้ยงดูในวัยเด็ก จนถึงการเรียนรู้ต่

บทที่ ๔ ประโยชน์ของการศึกษาเรื่องมิตรเทียม เมื่อไปคบหาสมาคมกับใคร เราก็จำเป็นต้องสังเกต และเรียน รู้ลักษณะนิสัยของคนนั้นจากพฤติกรรมที่เขาแสดงออกด้วยความเอาใจใส่ แต่เนื่องจากคนพวกนี้ที่แท้แล้วเป็นศัตรู

บทที่ ๔ กล่าวถึงความสำคัญของการศึกษาเรื่องมิตรเทียมที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้สอนเรา เพื่อให้เข้าใจลักษณะนิสัยของคนที่อาจมาในคราบมิตรแต่เป็นศัตรู. มีการกล่าวถึงประเภทของมิตรที่ควรหลีกเลี่ยง เช่น มิตรปอก

บทที่ ๔ ๔. เราต้องใช้ “ตะแกรงกายสิทธิ์” ร่อนดูพฤติกรรมของคน ใกล้ ๆ ตัวเรา คือคนในทิศ 5 ของเรา ซึ่งบางคนอาจใกล้ชิดสนิทสนมกับ เรามาตั้งแต่เกิด บางคนอาจเป็นผู้ที่รักและปรารถนาดีต่อเรา แต่เป็น ความปรารถนา

บทที่ 4 กล่าวถึงการใช้ “ตะแกรงกายสิทธิ์” ในการพิจารณาพฤติกรรมของคนรอบข้าง การระวังเพื่อไม่ให้ซึมซับนิสัยไม่ดี และการช่วยให้คนใกล้ชิดสามารถปรับปรุงตนเอง รวมถึงการระบุคนที่ไม่มีความรับผิดชอบต่อศีลธรรมแล

บทที่ บทที่ ๕ વેજ ตะแกรงกายสิทธิ์ ร่อนหามิตรแท้