การตัดสินใจและการบริหารเวลาในชีวิต : หน้า 99/124

หลายอย่างมีความสำคัญที่ต้องทำพร้อมกันหมด แต่ทำพร้อมกันไม่ได้ทั้งหมดต้องตัดสินใจเลือก ทำเฉพาะเรื่องที่ทำได้ ส่วนที่เหลือนั้น จำเป็นต้องปล่อยวาง ในชีวิตมีสิ่งสำคัญที่ต้องทำและที่อยากทำมากมาย อายุเฉลี่ยยุคเรามีเพียงแค่ ตอนนี้เราเหลือเวลาอยู่เท่าไร แล้วเราจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้หมดไปกับเรื่องอะไร เป็นสิ่งที่เราต้องคิดวางแผนจัดลำดับความสำคัญ เวลาดี ๗๕ ปีเท่านั้น จริงอยู่สุดท้ายชีวิตก็ต้องปล่อยวางเพราะไม่อาจทำได้หมดทุกอย่างที่อยากทำการวางแผนบริหาร ๆ จะช่วยให้เราได้ทำสิ่งที่อยากทำได้มากขึ้นกว่าเดิม ในช่วงที่รอเวลาให้มรสุมพัดผ่าน น่าจะเป็นโอกาสที่ดี ที่ใช้เวลาช่วงนี้เยียวยารักษาใจให้สงบ ฟื้นฟูกำลังใจรวบรวมสติ และเติมพลังภายในด้วยการสั่งสมบุญ เพื่อเตรียมซ่อมแซมชีวิตหลังพายุสงบลง ถ้าเปรียบคอลัมน์ท้ายเล่มนี้เป็นดั่งร้านอาหาร เหตุที่เปิดร้านนั้นเกิดจากการชักชวนของบรรณาธิการ ใจดี ที่ใจกล้าสนับสนุนให้เปิดร้านโดยไม่ทดลองชิมฝีมือพ่อครัวดูเสียก่อนเลยสักนิด เป็นการลงทุนที่ เสี่ยงโดยไม่กลัวการเจ๊ง ขณะที่พ่อครัวก็มือใหม่เริ่มหัดปรุง อาหารที่ลงมือทำก็ทำด้วยความรู้สึกนึกสนุก การคิดเมนูก็ดูไม่ค่อยเข้าพวกกับทุกร้านในซอย หนำซ้ำรสชาติยังแปลกลิ้น เมื่อได้รับการชักชวน จึงคิดและตัดสินใจเลือกทำเลที่ตั้งร้าน ให้หลบๆ เข้ามาอยู่ท้ายสุดในซอย ด้วยเหตุผลที่ว่า ถ้าไปไม่รอด จำเป็นต้องเลิกกิจการ ก็จะได้ปิดตัวอย่างเงียบ ๆ ไม่เป็นที่สนใจ ไม่มีใครต้องเสียหายและเสียหน้า เมื่อลงมือเริ่มเปิดบริการ ไม่มีทั้งลูกมือและลูกน้อง ทั้งร้านมีอยู่ทั้งหมด ๑ คนถ้วน ๆ ควบทุกตำแหน่ง ตั้งแต่เจ้าของร้าน พ่อครัว เด็กเสิร์ฟ กระทั่งพนักงานทำความสะอาด เด็กเก็บกวาด และล้างจาน หากยังจำกันได้ ลูกค้าที่เข้ามาในร้านวันที่อาหารจานแรกปรุงเสร็จเริ่มลงพิมพ์ครั้งแรกฉบับเดือน กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๑ มีความลับบางอย่างที่รู้กันภายในว่า เมื่อพ่อครัวปรุงเสร็จ ยังไม่รู้จักการตั้งชื่อ เมนูที่ทำออกมาว่าอะไร วุ่นวายถึงทีมกองบรรณาธิการ ที่ต้องหมุนเวียนเข้ามาผลัดกันชิม ช่วยรับ ภาระว่ารสชาติปะแล่มๆ อย่างนี้ควรชื่ออะไรดี ปรุงไป ปรุงมา จนถึงปัจจุบัน ร้านท้ายซอยแห่งนี้เปิดบริการมาได้ ๓ ปีกว่าแล้วครับ ยังถือว่า ระยะเวลาประกอบกิจการนั้นสั้นมากเมื่อเทียบกับร้านอื่น ๆ ลองคำนวณหาแนวโน้มผลประกอบการดู เมื่อบวกลบต้นทุน หักค่าใช้จ่ายทั้งหมดแล้ว สิ่งที่ได้ เป็นกอบเป็นกำลำดับต้น ๆ คงเป็นประสบการณ์ในการปรุงที่ความอดทนเมื่อต้องสู้อยู่หน้าเตามากขึ้น