ความแตกต่างระหว่างการขอถึงและการถึงจริง : หน้า 73/124

แด่...นักสร้างบารมี ต ๗๓ พระว่า อิมัง สูปะพยัญชนะ สัมปันนัง สาลีนัง โภชะ นานัง อุทะกัง วะรัง คุณยายท่านก็นั่งเข้าที่ไปดูว่ามีความ ต่างกันอย่างไร ท่านก็พบว่า ถ้าเราสวดไปตามความ คล่องปาก แต่สมาธิไม่ถึง ก็เป็นเพียงการ “ขอถึง” “ถึง” กับ “ขอถึง” ไม่เหมือนกันนะลูก ขอถึง แสดงว่ามันยังไม่ถึง เข้าทำนองเดียวกับว่า เดินผ่าน วัดแต่เรายังไม่ได้บวช ตั้งจิตอธิษฐานว่า ด้วยบุญที่ ข้าพเจ้าท่านี้ วันหนึ่งขอให้ได้บวช ให้เข้าไปใกล้ ๆ พระ พุทธเจ้า เหมือนอย่างกับหลวงพี่หลวงพ่อทั้งหลาย แล้ว เขาก็ไปทํามาหากินของเขา นั่นขอถึง แต่ยังไม่ถึง คุณ ยายอาจารย์ท่านนั่งสมาธิเข้าที่เอาของละเอียดไปบูชา นั่นแหละเป็นการถึงจริง ๆ จากนั้นมาก็เกิดพิธีบูชาข้าวพระขึ้น อย่างที่ทำ กันอยู่จนทุกวันนี้ คุณยายอาจารย์ได้เล่าประสบการณ์ ให้ฟังอีกว่า มีอยู่วันหนึ่ง ท่านจัดข้าวปลาอาหาร เอา สํารับที่ท่านใช้นั่นแหละ แต่มีชามใบหนึ่งบิน เวลานึกน้อม ถวายบูชาข้าวพระ ท่านก็เห็นในสมาธิว่าของข้างนอก