กฏของนาฬิกา : หน้า 102/124

เรื่อง : โค้ก อลงกรณ์ (www.banyaibook.com) กฏของนาฬิกา ๐๙.๓๐ เมื่อถึงศูนย์กลางพิธีและประตูรถเปิดออก เสียงกล่าวทักทายของเหล่าอัศวินตัวน้อย ๆ ดังก้องไปทั่วสภาฯ “กราบนมัสการเจ้าค่ะหลวงพ่อ เสียงเจื้อยแจ้วและยิ้มหวาน ยิ้มหวาน ๆ ของเหล่าอัศวินน้อยที่คอยมาทำหน้าที่ปฏิสันถารต้อนรับหลวงพ่อ ทุกวันอาทิตย์ ทำให้นึกถึงยิ้มของสาววัยรุ่นคนหนึ่ง ความทรงจำของวันวานย้อนกลับมาฉายใหม่อีกครั้ง ผมพบเธอหลังเสร็จจากพิธีงานบุญภาคบ่าย เธอมารอกราบหลวงพ่อก่อนที่ท่านจะขึ้นรถเดินทางกลับ เมื่อพบกันเธอส่งยิ้มให้ผมทันที ทั้งที่ไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน แต่ยิ้มที่ส่งมาช่างเป็นยิ้มที่สนิทสนมคุ้นเคย จนผมต้องเฉลียวใจ พี่จำหนูไม่ได้ใช่ไหม ผมใช้เวลาสักพักกว่าจะตามหาความทรงจำที่ต้องการเจอ เธอคืออัศวินตัวน้อยรุ่นแรก ๆ ที่รู้จักใช้ความเยาว์วัยมาเก็บเกี่ยวบุญ ผมยังจำเสียงตะเบ็งแข่งกันตอบหลวงพ่ออย่างฉะฉานนั้นได้ เมื่อท่านถามว่า.. 'เราเกิดมาทําไม?” ๑๔.๓๐ ช่วงพิธีถวายปัจจัย ผู้หญิงคนหนึ่งเดินทางมาวัดและได้เข้ามากราบขอขมาหลวงพ่อ เธอสารภาพว่าก่อนนี้ได้ต่อว่า ต่อว่าวัดและหลวงพ่อมากมายเพราะความไม่เข้าใจ เธอรับฟังข้อมูลบิดเบือนต่าง ๆ แล้วหลงเชื่อโดยไม่เคยเข้าวัดมาพิสูจน์ความจริง ผ่านไปเกือบสิบปีวันนี้ถึงเข้าใจ ความจริงไม่ได้เป็นอย่างข่าวว่าร้ายที่ได้ยิน จึงต้องการมาขอขมา ochrym