ข้อความต้นฉบับในหน้า
เรื่อง : โค้ก อลงกรณ์ (www.banyaibook.com)
กฏของนาฬิกา
๐๙.๓๐
เมื่อถึงศูนย์กลางพิธีและประตูรถเปิดออก
เสียงกล่าวทักทายของเหล่าอัศวินตัวน้อย ๆ ดังก้องไปทั่วสภาฯ “กราบนมัสการเจ้าค่ะหลวงพ่อ
เสียงเจื้อยแจ้วและยิ้มหวาน
ยิ้มหวาน ๆ ของเหล่าอัศวินน้อยที่คอยมาทำหน้าที่ปฏิสันถารต้อนรับหลวงพ่อ
ทุกวันอาทิตย์ ทำให้นึกถึงยิ้มของสาววัยรุ่นคนหนึ่ง
ความทรงจำของวันวานย้อนกลับมาฉายใหม่อีกครั้ง
ผมพบเธอหลังเสร็จจากพิธีงานบุญภาคบ่าย
เธอมารอกราบหลวงพ่อก่อนที่ท่านจะขึ้นรถเดินทางกลับ เมื่อพบกันเธอส่งยิ้มให้ผมทันที
ทั้งที่ไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน แต่ยิ้มที่ส่งมาช่างเป็นยิ้มที่สนิทสนมคุ้นเคย จนผมต้องเฉลียวใจ
พี่จำหนูไม่ได้ใช่ไหม
ผมใช้เวลาสักพักกว่าจะตามหาความทรงจำที่ต้องการเจอ
เธอคืออัศวินตัวน้อยรุ่นแรก ๆ
ที่รู้จักใช้ความเยาว์วัยมาเก็บเกี่ยวบุญ
ผมยังจำเสียงตะเบ็งแข่งกันตอบหลวงพ่ออย่างฉะฉานนั้นได้
เมื่อท่านถามว่า..
'เราเกิดมาทําไม?”
๑๔.๓๐
ช่วงพิธีถวายปัจจัย ผู้หญิงคนหนึ่งเดินทางมาวัดและได้เข้ามากราบขอขมาหลวงพ่อ
เธอสารภาพว่าก่อนนี้ได้ต่อว่า
ต่อว่าวัดและหลวงพ่อมากมายเพราะความไม่เข้าใจ
เธอรับฟังข้อมูลบิดเบือนต่าง ๆ แล้วหลงเชื่อโดยไม่เคยเข้าวัดมาพิสูจน์ความจริง
ผ่านไปเกือบสิบปีวันนี้ถึงเข้าใจ ความจริงไม่ได้เป็นอย่างข่าวว่าร้ายที่ได้ยิน จึงต้องการมาขอขมา
ochrym